41:3
3
PRAELECTIONES
Iam,
ut
dixi,
narrat
propheta
subito
exortam
fuisse
tentationem,
quae
posset
tam
eius
quam
electi
populi
animum
deiicere.
Nam
etsi
solus
Daniel
coniectus
fuit
in
speluncam
leonum,
ut
postea
videbimus:
tamen
nisi
liberatus
fuisset,
durior
et
asperior
fuisset
populi
conditio.
Scimus
enim
ut
improbi
homines
petulanter
insultent
miseris
et
innoxiis,
ubi
vident
quidquam
adversis
illis
contingere.
Si
ergo
laceratus
fuisset
a
leonibus
Daniel,
omnes
certatim
insurrexissent
contra
Iudaeos.
Deus
ergo
hic
non
modo
exercuit
fidem
et
patientiam
servi
sui,
sed
etiam
probavit
omnes
Iudaeos
eodem
examine:
quoniam
videbant
se
in
unius
hominis
persona
extrema
quaeque
passuros,
nisi
Deus
repente
opem
tulisset,
quemadmodum
fecit.
Primo
dicit
Daniel
se
excelluisse
inter
omnes
alios,
quoniam
spiritus
in
ipso
erat
uberior,
vel
praestantior.
Hoc
quidem
non
semper
accidit,
ut
qui
pollent
vel
prudentia,
vel
aliis
dotibus
plus
etiam
autoritatis
et
gratiae
obtineant.
In
aulis
regum
videmus
primas
teneri
a
bestiis.
Nam
hodie,
ne
repetamus
veteres
historias,
ut
reges
fere
omnes
fatui
sunt
ac
bruti,
ita
etiam
sunt
quasi
equi
et
asini
brutorum
animalium.
Quo
igitur
quisque
audacior
est
ac
protervior,
eo
plus
autoritatis
consequitur
in
aulis.
Sed
quum
dicit
Daniel
se
excelluisse,
duplex
Dei
beneficium
nobis
commendat,
quod
scilicet
donatus
fuerit
maiore
spiritu:
deinde,
quod
Darius
hoc
agnoverit,
atque
ita
magni
fecerit,
quum
videret
hominem
esse
industrium
et
praeditum
non
vulgari
sapientia.
Tenemus
ergo
quod
hic
propheta
docere
voluit,
nempe
se
divinitus
ornatum
fuisse
prudentia
et
aliis
donis:
deinde
etiam
Darium
regem
fuisse
iudicem
idoneum,
qui
expenderet
eius
prudentiam
et
reliquas
virtutes,
atque
ita
haberet
in
pretio.
Quoniam
ergo
spiritus
amplior
in
ipso
erat,
ideo
superavit
alios
omnes,
inquit;
imo
rex
cogitabat
erigere
ipsum
in
toto
regno,
hoc
est,
tribus
illis
satrapis
etiam
praeficere.
Quanquam
autem
singulare
fuit
privilegium,
quo
Deus
semel
populum
suum,
et
simul
prophetam
dignatus
est:
tamen
merito
hodie
nobis
deflenda
est
regum
socordia,
qui
superbe
contemnunt
dona
Dei
in
optimis
quibusque,
qui
possent
praeesse
in
maximam
utilitatem
populi:
et
interim
habent
in
delitiis
homines
stupidos,
et
sui
similes:
interea
addictos
et
avaritiae
et
rapinis,
crudelissimos
etiam
et
proiectos
in
omnem
licentiam.
Quum
ergo
videmus
nihil
esse
consilii
in
regibus,
ut
discernant
quinam
sint
digni
imperio
et
potentia,
merito
deflenda
est
conditio
mundi:
quia
est
hoc
nobis
quasi
speculum
coelestis
vindictae,
ubi
reges
sic
consilio
destituuntur.
Caeterum
rex
Darius
ultimo
die
unus
ad
ipsos
damnandos
sufficiet:
in
quo
tantum
fuit
discretionis,
ut
non
dubitaverit
hominem
externum
et
captivum
suis
omnibus
satrapis
praeficere.
Haec
igitur
vere
fuit
regia,
imo
heroica
|