5:299
EPISTOLA
IL
audebunt,
quos
detestabilis
idololatriae,
et
non
unius
sacrilegii
autores
esse
constat?
Taceo
reliquum
anni
tempus,
quo
procul
a
suis
ecclesiis
absentes,
per
vicarios
suos,
furacissimos
praedones,
rapinas,
direptiones,
populationes,
latrocinia
omne
genus
exercent,
quibus
enumerandis
volumen
unum
non
sufficeret.
Et
sunt
[pag.
66]
adeo
prodigiosa
nomina,
quibus
expilationes
illas
suas
praetexunt,
ut
non
nisi
ab
illis
paucisque
captiosis
pragmaticis
intelligantur.
Atque
ut
viscos
illos,
et
tot
furandi
artes
dissimulemus,
quo
tamen
iure
praeripiunt,
quod
pastorum
alimentis
destinatum
erat?
Quum
enim
reddenda
erit
principi
pastorum
ratio,
quomodo
expensum
ille
sceleratis
latronibus
feret,
quod
probis
sanctisque
pastoribus
in
laboris
stipendium
cedere
voluit?
Scilicet
non
cogitant,
iam
olim
ab
ipso.
ea
de
re
pronunciatum
esse
(Ies.
56,
10):
ubi
canes
somnolentos
tam
severe
obiurgat,
qui
quum
muti
sint,
et
ad
latrandum
ignavi,
saturitatem
tamen
nesciunt.
Enimvero
maius
mihi
certamen
cum
reliqua
sacerdotum
turba,
atque
(ut
ipsis
quidem
videtur)
multo
difficilius
restat.
Nam
quorum
sacerdotia
non
ea
sunt
conditione,
ut
ecclesiis
pastorum
nomine
ipsi
praesideant
(quo
e
genere
sunt
prodigia
illa
nominum
abbatiae,
prioratus,
praebendae,
capellaniae,
decanatus
item,
praepositurae,
thesaurariae
aliique
infiniti,
ut
vocant,
personatus)
nulla
ratione
sibi
videntur
impediri,
quominus
et
teneant
illa
et
eorum
proventu,l)
ceu
iusto
patrimonio,
in
quos
visum
fuerit
sumptus
abutantur.
Sed
de
proventu
mox
:
nunc
tantum
eiusmodi
pedicis
an
illis
se
implicare
liceat,
consideremus.
Audio
quid
pro
se
dicant
abbates,
si
qui
sunt
qui
a
verbo
Dei
non
alieni
videri
velint:
praesentem
rerum
statum
sibi
non
minus,
quam
optimo
cuique
improbari,
atque
ut
totam
monasticen,
quam
scatere
omni
impietate
norunt,
abominationi
habent,
ita
eam
se
minime
fovere.
Neque
vero
per
se
stare,
quo
minus
pereat
ac
deiiciatur:
si
res
in
sua
potestate
sita
foret,
eius
animi
specimen
se
edituros.
Quod
autem
fructus
e
paludibus
illis
provenientes
colligunt,
non
tamen
ideo
se
in
illarum
coeno
provolvere,
sed
oblatam
a
Domino
benedictionem
non
spernere:
hac
interim
conscientia
securos,
quod
nullius
flagitii
vel
autores
sunt,
vel
fautores.
Haec
si
serio
praedicarent,
an
eius
quam
detestari
se
aiunt,
impietatis
principes
haberi
paterentur?
Ac
non
magis
eam
sic
toto
animo
aversarentur,
ut
a
minima
etiam
participatione
penitus
se
dimoverent?
Quid
autem
est
abbas,
nisi
monasticae
superstitionis
praeses
atque
assertor?
Proinde
non
video,
cur
vituperari
monachismus
debeat,
ut
non
prima
voce
impetatur
ille,
qui
monasterii
administrationem
non
secus
ac
rem
sanctam
recipit:
nisi
1)
1576
seqy.:
proventus.
|