7:298
Basileam
reflexit
iter,
longius
a
Lothanngia
recedens,
ubi
literas
commendatitias
eblanditus
est
a
Grynaeo,
quibus
onustus
Argentoratum
se,
tanquam
in
ultimum
asylum,
recepit.
Literas
quum
reddidisset
Capitoni,
Bucero
et
Calvino,
tempus
sibi
ad
colloquium
dari
petiit.
Quod
concessum
est,
tametsi
Calvinus
interesse
noluit,
quo
liberius
effutire
auderet
Carolus
[pag.
12]
si
quid
haberet
adversus
eum,
quemadmodum
biennio
ante
praetexuerat.
Quia
autem
compluribus
diebus
prolixus
de
rebus
variis
habitus
fuit
sermo,
quem
recensere
supervacuum
foret,
summam
tantum
complectar.
Carolus
quum
purgare
se
deberet
de
sua
discessione,
omni
autem
honesto
colore
cerneret
se
destitui,
ad
hoc
artificium
confugit.
Simulavit
se
in
hac
opinionum
varietate,
quibus
hodie
turbatur
mundus,
se
quoque
multis
dubitationibus
abreptum
fuisse,
ut
incertus
fluctuaretur.
Ita
de
singulis
quaestionibus
hodie
controversis
illum
tanquam
novitium
aliquem
doceri
oportuit,
quanquam
non
multum
in
hac
re
exhibuit
molestiae
fratribus,
libenter
enim
universam
eorum
doctrinam
amplexus
est,
damnatis
papistarum
erroribus.
Quum
putaret
se
effugisse
longis
ambagibus,
ne
defectionis
suae
crimen
in
cognitionem
veniret,
illuc
tamen
demum
retractus
fuit.
In
his
angustiis
sudans
ac
haesitans,
initio
culpam
derivare,
vel
saltem
culpae
partem
in
alios
volvit,
ut
se
aliquo
modo
extricaret:
dicebat
enim
occasionem
sibi
fuisse
datam,
propter
motam
de
nonnullis
dogmatibus
concertationem,
sed
quum
hoc
illi
negaretur,
expungi
[passus
est.
Restabat
ut
extremae
perfidiae
reus
teneretur
qui
nulla
iusta
causa,
relicta
Christi
ecclesia
desertoque
ministerio,
ad
Antichristum
transfugisset.
Hoc
ergo
defectionis
crimen
agnoscere
coactus
est.
Acta
[pag.
13]
de
his
rebus
confecta,
quibus
perscriptum
fuit:
Carolum
ipsum
se
in
apostasiam
lapsum
esse
confiteri,
quum
a
vera
Christi
ecclesia
ad
antichristianam
ecclesiam
descivisset;
huius
peccati
veniam
cum
lacrymis
petere
a
pastoribus
ecclesiae
Argentinensis.
Aliam
constantiam
in
fide,
quam
hactenus
praestitisset,
in
posterum
polliceri,
ac
nominatim
in
perpetuum
eiurare
sacerdotium
papisticum,
et
missas
quae
ex
eo
dependent;
postremo
consentire,
ut
rata
essent
ac
firma
quaecunque
Agathopoli
acta
cum
fratribus
fuerant;
a
ministris
porro
Argentinensis
ecclesiae
tanquam
poenitentem
recipi
ac
illum
absolvi
a
reatu
in
nomine
Domini,
hac
conditione
ut
papae
in
perpetuum
renunciaret.
Quis
fidem
horum
actorum
faciet?
Ipsa
Caroli
manus.
Sicut
enim
exemplar
unum
habuit
ab
illis
subscriptum,
ita
alterum
manu
sua
consignatum
apud
eos
reliquit,
quod
hodie
quoque
servant.
Proferat
si
volet,
ac
convincat
me
falsitatis,
si
mentior.
Iam
conferant
lectores
cum
hac
historia,
quod
de
consilio
profectionis
suae
ad
iuniorem
Lotharingiae
|