41:298
ecclesia
peregrinabitur
in
mundo,
et
erit
quasi
dissipata.
Videmus
etiam
hoc
a
tempore
illo
usque
in
praesentem
diem
fuisse
completum.
Hodie
quam
tristis
est
ecclesiae
dissipatio?
Deus
quidem
eam
tuetur
sua
virtute,
sed
praeter
spem
hominum.
Ubi
enim
apparet
nobis
ecclesiae
corpus?
Et
ubi
apparuit
etiam
omnibus
saeculis?
Imo
sunt
frusta
quaedam
lacera
et
dispersa.
Ergo
non
frustra
diceret
angelus,
si
ita
interpretari
libet,
manum
populi
sancti
fore
dispersam,
sed
tamen
finem
fore
beatum,
quemadmodum
paulo
ante
concionatus
est
de
salute
et
de
resurrectione
ultima.
Nunc
sequitur,
8.
Et
ego
audivi,
et
non
intellexi:
et
dixi,
Domine
mi,
quod
postremum
horum?
(hoc
est,
quis
tandem
finis
his
rebus?)
Hic
iam
Daniel
exemplo
angeli
edoctus
interrogat.
Prius
audierat
angelum
unum
sciscitantem
ex
altero:
nunc
quasi
concepta
fiducia,
ipse
etiam,
ut
erat
discendi
cupidus
sese
offert,
et
quaerit,
quisnam
tandem
finis
vel
exitus
?
Dicit
se
audisse
neque
intellexisse.
Verbo
audiendi
testatur
se
non
fuisse
ignarum
vel
socordia,
vel
contemptu.
Multi
enim,
etiam
si
res
aliqua
optime
explicetur,
tamen
discedunt
sine
ullo
gustu,
nempe
quia
non
fuerunt
attenti.
Sed
hic
propheta
asserit
se
audisse,
hoc
est,
non
stetisse
per
diligentiam,
quominus
intelligeret,
quia
sicuti
dictum
fuit,
cupidus
erat
discendi,
et
praebebat
aures:
tamen
fatetur
se
non
intellexisse.
Hic
non
intelligit
Daniel
prorsus
se
fuisse
stupidum,
sed
haec
ignorantia
restringitur
ad
eius
interrogationem.
Quid
ergo
nescivit
Daniel?
Nempe
quis
esset
finis,
hoc
est,
non
potuit
assequi,
quod
ad
plenam
intelligentiam
et
solidam
necessarium
erat,
quid
sibi
vellent
tot
praedictiones,
quae
tunc
adhuc
erant
obscurae.
Certum
enim
est
Deum
nunquam
verbum
suum
proferre
absque
fructu,
quemadmodum
dicitur
apud
Isaiam
(45,
19),
Non
in
abscondito
loquutus
sum,
neque
frustra
dixi
semini
Iacob,
quaerite
me.
Noluit
igitur
Deus
prophetam
suum
manere
ita
perplexum,
ut
audiendo
non
audiret,
sed
scimus
certos
esse
proficiendi
gradus
in
Dei
schola.
Deinde
scimus
prophetis
fuisse
manifestum
quod
satis
erat
ad
exsequendum
suum
munus:
nemo
tamen
eorum
perfecte
unquam
tenuit
quidquid
poterant
expetere.
Et
scimus
quid
Petrus
dicat,
nempe
illos
tempori
nostro
potius,
quam
suo
ministrasse
(1.
Pet.
1,
12).
Non
erant
quidem
inutiles
suae
aetati:
sed
si
conferatur
nostrum
saeculum
cum
veteri,
certe
hodie
utilior
est
prophetarum
opera
et
doctrina,
et
uberiorem
nobis
fructum
affert,
quam
olim.
Ergo
non
mirum
est,
quod
Daniel
hic
fatetur
se
non
intellexisse,
modo
hoc,
quemadmodum
iam
dixi,
ad
speciem
unam
restringatur.
Sequitur
nunc,
|