29:298
cerint
abiicere.
Et
pauperes
saepe
contra
conspicias
adeo
inflatos,
ut
ad
Deum
confugere
supplices
abnuant.
Neque
enim
adeo
sapimus
omnes,
ut
ad
Deum
etiam
nos
sollicitantem
assurgamus.
At
necessitate
et
indigentia
urgente,
etsi
prius
veluti
stupidi
et
hebetes
torpebamus,
tamen
velut
ab
alto
veterno
excitati
confugere
ad
ipsum
cogimur.
Quare
merito
Deus
pauperes
et
famelicos
explere
et
saturare
dicitur.
Equidem
vero
fateor
ista
non
semper
et
perpetua
serie
sic
contingere:
multis
nascentibus
pauperibus
et
afflictis,
quos
ad
tumulum
usque
paupertas
comitatur:
contra
multis
a
nativitate
locupletibus,
suas
etiam
ad
posteros
opes
transmittentibiis,
et
quidem
in
multas
generationes:
idcirco
etiam
multis
locis
propheta
conquerente,
ut
Psalm.
17,
14.
et
73,
12:
Dei
contemptores
tantis
deliciis
exsatiari,
et
ventrem
ipsorum
impleri,
ut
residuum
suum
nepotibus
relinquant.
Verum
enimvero,
sicut
attigi
superius,
non
est
in
hoc
mundo
divinorum
iudiciorum
exspectanda
perfectio
et
adimpletio:
Nam
alioquin,
obsecro,
quid
spe
nostra
fieret?
Quid,
inquam,
si
omnia
impleta
nobis
viderentur,
praecipuo
illo
nostrae
resurrectionis
articulo
fieret?
Quare
sciamus
Deum
in
huius
mundi
administratione
tantum
aliquem
suorum
iudiciorum
gustum
nobis
dare,
ut
sensibus
nostris
in
sublime
erectis
maiora
exspectemus.
Interim
vero
potentiam
et
providentiam
eius
attente
sic
suspiciamus
et
admiremur,
ne
quid
divinorum
operum
fortunae
tribuamus:
sed
unius
Dei
proprium
esse
hos
vel
illos
etiam
ad
satietatem
explere,
contra
vero
depauperare,
et
fortunis,
licet
amplissimis,
omnibus
spoliare.
Neque
vero
rerum
istarum
exempla
pauca
esse
existimandum
est:
atque
o
utinam
non
tam
multa
exstarent.
Nam,
quaeso,
adspicite
quae
infortunia
nostris
et
superioribus
exorta
bella
temporibus
exceperint,
tot
amplissimarum,
potentissimarum
opulentissimarumque
familiarum
casu
et
calamitate,
tot
miserorum
hominum
interitu,
quorum
alii
frigore,
alii
fame,
alii
gladio,
alii
denique
alia
calamitate
et
necessitate
perierunt.
Quam
multos,
quaeso,
nos
etiam
oculis
nostris
adspicere
cogimur,
olim
opulentissimos,
nunc
vero
stipem
emendicantes,
atque
sexcentis
aliis
incommodis
obrutos?
Et
haec
quidem
a
nobis
fortasse
remotiora
dixerit
aliquis:
verum
quum
vel
ad
nos
usque
perveniant
tanquam
e
naufragio
tabulae,
quis
stupor
esset
illas
non
intueri
?
Verum
enim
verocavendum
contra
ne
animum
ideo
despondeamus,
quandoquidem
Dominus
ad
nostram
eruditionem
ipsemet
patefacit
se
esse
a
quo
divitiae
et
opulentia
manant,
et
eundem
a
quo
fames
et
paupertas:
ac
precemur
eum
ut
oculos
aperiat
quibus
quum
harum
rerum
exempla
producit,
ea
sic
intueamur
ut
quamdiu
vitam
hic
egerimus,
in
iis
magis
atque
magis
proficiamus.
Et
de
his
quidem
hactenus.
|