1:298
Quis
regem
sperasset
ex
plebeia
hominis
pecuarii
domo
exiturum?
Et
quum
illic
septem
essent
fratres,
quis
minimo
natu
honorem
destinasset?
Qua
deinde
ratione
ad
spem
regni
pervenit?
Quis
humana
arte
vel
industria,
vel
prudentia
gubernatam
fuisse
unctionem
dicat,
ac
non
potius
vaticinii
coelestis
complementum
esse?
Similiter
quae
de
gentibus
in
foedus
Dei
cooptandis,
obscure
licet,
praedicit,
quum
post
duo
fere
annorum
millia
evenerint,
an
non
divino
afflatu
ipsum
locutum
esse
palam
faciunt?
Omitto
alias
praedictiones,
quae
divinam
revelationem
ita
plane
spirant,
ut
sanis
hominibus
constet
Deum
esse
qui
loquitur.
Breviter,
unum
canticum
(Deut.
32)
illustre
speculum
est,
in
quo
Deus
evidenter
apparet.
29.
In
reliquis
autem
prophetis
multo
etiamnum
clarius
id
cernitur.
Pauca
tantum
exempla
deligam,
quia
in
omnibus
colligendis
nimius
esset
labor.
Quum
Iesaiae
tempore
pacatum
esset
regnum
Iuda,
imo
quum
in
Chaldaeis
aliquid
praesidii
sibi
repositum
putaret,
de
excidio
urbis
populique
exsilio
concionabatur
Iesaias.
Ut
demus
nondum
satis
clarum
specimen
fuisse
divini
instinctus,
multo
ante
praedicere
quae
tunc
videbantur
fabulosa,
tandem
vera
apparuerunt
:
quae
tamen
simul
de
redemptione
vaticinia
edit,
unde,
nisi
a
Deo,
profecta
fuisse
dicemus?
Cyrum
nominat
(Ies.
45,
1),
per
quem
subigendi
erant
Chaldaei,
et
populus
in
libertatem
asserendus.
Elapsi
sunt
anni
plus
centum,
ex
quo
ita
vaticinatus
est
propheta,
priusquam
nasceretur
Cyrus.
Nam
hic
centesimo
demum
anno
aut
circiter
post
illius
mortem
natus
est.
Nemo
divinare
tunc
poterat,
fore
aliquem
Cyrum,
cui
cum
Babyloniis
bellum
futurum
esset;
qui,
tam
potenti
monarchia
sub
manum
suam
redacta,
finem
israelitici
populi
exsilio
imponeret.
Nuda
haec
narratio,
sine
ullo
verborum
ornatu,
nonne
indubia
esse
Dei
oracula,
non
hominis
coniecturas,
quae
Iesaias
loquitur,
plane
demonstrat?
Rursus
quum
Ieremias,
prius
aliquanto
quam
populus
abduceretur,
annis
septuaginta
finiret
tempus
captivitatis,
reditumque
et
libertatem
indiceret
(Ier.
25,
11),
nonne
a
spiritu
Dei
gubernari
eius
linguam
oportuit?
Cuius
impudentiae
erit,
negare
talibus
documentis
sancitam
fuisse
prophetarum
autoritatem;
adeoque
impletum
esse
quod
ipsi
iactant
ad
vindicandam
sermonibus
suis
fidem?
Priora
ecce
venerunt,
nova
annuntio:
antequam
oriantur,
nota
vobis
faciam
(Ies.
42,
9).
Omitto
quod
Ieremias
et
Ezechiel,
quum
tam
procul
essent
dissiti,
tamen
eodem
tempore
prophetantes
in
dictis
omnibus
perinde
consentiebant,
ac
si
mutuo
alter
alteri
dictasset
verba.
Quid
Daniel?
annon
usque
ad
annum
fere
sexcentesimum
de
rebus
futuris
prophetias
ita
contexit,
ac
si
historiam
de
rebus
gestis
et
passim
notis
scriberet?
Haec
si
probe
meditata
habeant
pii
homines,
ad
compescendos
impiorum
hominum
latratus
abunde
instructi
erunt.
Clarior
enim
est
ista
demonstratio,
quam
ut
ullis
cavillis
sit
obnoxia.
30.
Scio
quid
in
angulis
obstrepant
quidam
nebulones,
ut
in
oppugnanda
Dei
veritate
acumen
ingenii
sui
ostentent.
Quaerunt
enim,
quis
nos
certiores
fecerit
a
Mose
et
prophetis
haec
fuisse
scripta,
quae
sub
eorum
nominibus
leguntur
?
Quin
etiam
quaestionem
movere
audent,
fueritne
unquam
aliquis
Moses?
At
si
quis
in
dubium
revocet,
fueritne
unquam
vel
Plato
aliquis,
vel
Aristoteles,
vel
Cicero,
quis
non
colaphis
aut
flagellis
castigandam
talem
insaniam
dicat?
Fuit
lex
Mosis
coelesti
magis
providentia,
quam
hominum
studio
mirabiliter
conservata.
Et
quanquam
negligentia
sacerdotum
ad
breve
tempus
sepulta
iacuit,
ex
quo
pius
rex
Iosias
eam
invenit,
per
continuas
aetatum
successiones
inter
manus
hominum
versata
est.
Neque
vero
quasi
rem
ignotam
aut
novam
protulit
Iosias;
sed
quae
semper
vulgata
fuerat,
et
cuius
tunc
celebris
erat
memoria.
Dicatum
erat
templo
volumen
prototypon;
dicatum
regiis
archivis,
descriptum
inde
exemplar.
Tantum
hoc
acciderat,
quod
sacerdotes
legem
ipsam
ex
solenni
more
publicare
desierant,
et
populus
etiam
ipse
usitatam
lectionem
neglexerat.
Quid
quod
nullum
fere
saeculum
praeteriit,
|