9:297
297
DE
OCCULTA
DEI
PROVIDENTIA.
298
navit
ad
poenam,
et
ad
eorum
salutem
quos
benigne
praedestinavit
ad
gratiam.
Quantum
enim
ad
ipsos
attinet,
quod
Deus
noluit
fecerunt,
[pag.
581
quantum
vero
ad
omnipotentiam
Dei,
nullo
modo
id
efficere
valuerunt
:
hoc
quippe
ipso
quod
contra
voluntatem
Dei
fecerunt,
de
ipsis
facta
est
voluntas
eius.
Propterea
namque
magna
opera
Domini,
exquisita
in
omnes
voluntates
eius,
ut
miro
et
ineffabili
modo
non
fiat
praeter
eius
voluntatem,
quod
etiam
contra
eius
fit
voluntatem:
quia
non
fieret
si
non
sineret:
nec
utique
nolens
sinit,
sed
volens.
Nec
sineret
bonus
fieri
male,
nisi
omnipotens
etiam
de
malo
facere
posset
bene.
Quae
vero
adducis
testimonia,
nihilo
magis
ad
praesentem
causam
faciunt,
quam
si
oleo
vinum
diluere
velles.
Deus
per
Ezechielem
Iudaeos
immorigeros
alloquens,
dicit:
Ite,
servite
suis
quisque
idolis
(20,
39).
Fateor
sane
non
hanc
iubentis
esse
vocem,
sed
impiam
mixturam
repudiantis,
qua
Iudaei
legitimum
eius
cultum
adulterabant.
Sed
quid
inde
aliud
colliges,
nisi
[pag.
59]
Deum
interdum
permittere
quod
improbat
et
damnat?
Quasi
vero
non
constet
inter
omnes,
Deum
similibus
loquendi
formis
interdum
iubere,
interdum
concedere.
Dicit
in
lege:
Sex
diebus
operaberis:
concessio
est.
Nam
septimum
quemque
diem
sibi
consecrans,
reliquos
hominibus
liberos
facit.
Alio
etiam
modo
repudium
olim
Iudaeis
permisit,
quod
minime
probabat.
Hic
cum
indignatione
duplices
et
perfidos
idolis
devovet,
quia
non
vult
nomen
suum
profanari.
Sed
quomodo
de
arcana
eius
providentia
nunc
agi
oblitus
es,
qua
omnes
mundi
agitationes
pro
arbitrio
in
usum
suum
destinat
et
convertit?
Porro
alterum
locum
iam
inscite
et
perperam
corrumpens,
ostendis
quam
nihil
sacrum
sit
homini
impuro
et
profano.
Verba
Dei
sunt:
Quia
noluerunt
obedire
bonis
meis
praeceptis,
dedi
illis
praecepta
non
bona
(Ezech.
20,
24
sq.).
Hic
nugaris,
quum
deserti
essent
a
Deo,
prolapsos
esse
in
idololatriam.
Atqui
haud
dubie
intelligit
Deus
Chaldaeis
fuisse
addictos
in
servitutem,
[pag.
60]
qui
ad
tyrannicas
suas
leges
eos
cogerent.
Iam
quaeritur,
an
tantum
permiserit
Deus
Iudaeos
a
Chaldaeis
trahi
in
exsilium,
an
vero
ad
castiganda
populi
sui
peccata
delectis
a
se
flagellis
usus
fuerit?
Nam
si
ex
Dei
permissione
praetextum
adhuc
quaeras,
incendio
tradendi
erunt
omnes
prophetae,
qui
nunc
Satanam
a
Deo
mitti
ad
fallendum,
nunc
Chaldaeos
vel
Assyrios
ad
rapiendum,
affirmant:
nunc
dicunt
eundem
Deum
sibilare
Aegyptiis,
ut
eorum
opera
utatur:
Assyrios
esse
conductitios
eius
milites:
Nabucadnezer
in
expilanda
Aegypto
esse
eius
servum:
item
Assyrios
in
excidenda
Iudaea
securim
esse
in
eius
manu,
et
virgam
furoris
eius.
Alia
innumera,
ne
iusto
sim
prolixior,
omitto.
Non
minus
temulentae
audaciae
est
quod
Deum
fingis
mittere
spiritum
erroris
incredulis,
|