8:297
297
PRAEDESTINATIONE.
298
interitus
origo
ab
Adam
coeperit,
et
proximam
in
se
causam
singuli
inveniant,
quid
etiam
impediet,
quin
arcanum
Dei
consilium,
quo
praeordinatus
fuerat
hominis
lapsus,
qua
decet
sobrietate,
procul
adoret
fides
nostra,
et
tamen
quod
propius
apparet,
conspiciat:
totum
humanum
genus
in
Adae
persona
aeternae
mortis
reatu
constrictum
esse,
et
propterea
morti
esse
obnoxium?
Non
ergo
discussit
Pighius,
sicuti
putabat,
optimam
et
aptissimam
symmetriam,
qua
inter
se
causa
propinqua
et
remota
congruunt.
Monendi
autem
sunt
lectores,
peraeque
a
Pighio
utrumque
damnari:
Deum
ab
initio,
quum
adhuc
integer
foret
hominis
status,
quod
postea
futurum
esset,
decrevisse:
et
nunc
ex
perdita
massa
eligere
quos
voluerit.
Augustinum
ridet,
eiusque
similes,
hoc
est
pios
omnes,
qui
Deum
imaginantur,
postquam
universalem
generis
humani
[pag.
84]
ruinam
1)
in
persona
Adae
praesciverat,
alios
ad
vitam,
alios
ad
interitum
destinasse.
Quia
enim
illud
de
omnibus
in
salutem
creandis
Dei
consilium,
Adae
lapsu
fuisse
superius,
pro
confesso
sumit,
fixum
adhuc
manere
non
dubitat.
Nam
alioqui
neque
sibi
constaret
Deus,
et
immutabile
eius
propositum
hominis
vitio
subversum
foret.
In
nostra
sententia
illam
(ut
dictum
est)
repugnantiae
speciem
exagitat:
quod
sicut
Deus
ante
conditum
Adam
apud
se
decreverit,
quidnam
illi
et
posteris
futurum
esset,
iam
peccato
imputari
reproborum
interitus
non
debeat:
quia
absurdum
esset,
effectum
facere
sua
causa
priorem.
Ego
autem
utrumque
istorum,
quae
oppugnat
Pighius,
verum
esse
affirmo.
Nam
quod
obtendit
inter
duas
sententias
dissidium,
prorsus
nullum
est.
Dicimus
hominem
hac
conditione
fuisse
creatum,
ut
conqueri
de
suo
opifice
nequeat.
Praevidit
Deus
Adae
lapsum:
nec
certe
nisi
volens
ruere
passus
est.
Quid
hic
tergiversari
attinet?
Negat
tamen
Pighius:
quia
consilium
ante
de
servandis
omnibus
conceptum
stabile
maneat.
Quasi
vero
non
sit
in
promptu
solutio:
non
aliter
omnibus
destinatam
fuisse
salutem,
quam
si
in
prima
origine
perstarent.
Neque
enim
simplex
et
praecisum
fuisse
Dei
decretum,
quisquam
sanus
concedet,
ut
ad
salutem
omnes
pervenirent.
Nam
ad
iustam
hominis
damnationem
satis
erat,
in
via
salutis
[pag.
85j
quum
esset
collocatus,
inde
sponte
excidisse.
At
fieri
aliter
non
potuit.
Quid
tum?
an
ideo
culpa
liberatur,
quae
tota
in
eius
voluntate
residet?
Si
diceret
Augustinus,
propositum
semel
fuisse
Deo
omnes
servare:
ad
refutandam
eius
opinionem
aliquid
valeret
Pighii
argutia.
Sed
quando
tradit,
Adam
prima
sua
creatione
ita
constitutum
fuisse
vitae
haeredem,
ut
propinqua
eius
abdicatio
Deum
minime
lateret,
imo
in
arcano
eius
consilio
iam
esset
quasi
inclusa
:
vere
et
merito
col-
1)
la
ruine
d'Adam.
|