7:297
297
CALUMNIAS.
298
fuisse.
Conclusio
sermonis
fuit,
se
ideo
rediisse
ad
fratres
ut
pie
eum
ipsis
Deo
serviret
quieta
conscientia,
quoniam
in
Gallia
id
non
liceret,
unde
Christus
cum
suo
evangelio
exsulat.
Nam
quod
missam,
postquam
variis
tergiversationibus
evadere
non
poterat,
tamquam
horrendum
sacrilegium
abominatus
est,
quia
ad
causam
praesentem
non
facit,
nunc
omitto.
[pag.
10]
Quis
haec
omnia,
quae
narravi,
affirmat,
ne
autoritate
careat
historia?
Nempe
acta
extemplo
communi
omnium
consensu
confecta
fuerunt,
quae
apud
fratres
hodie
exstant.
Nec
dubito
quin
exemplar
secum
abstulerit
ipse
Carolus.
Redarguat
me
falsi
in
verbulo
uno
si
potest.
Hic
iam
ergo
convictus
tenetur
cum
meretricia
sua
protervia,
atque
hoc
ut
specimen
ingenuitatis
eius
diligenter
expendant
lectores,
etiam
atque
etiam
mihi
monendi
sunt.
Tertio
versu
praefationis
suae
inflatis
buccis
gloriatur
se
ad
ducem
Lotharingiae
profectum
esse,
ut
Luthe.rnos,
sicuti
vocat,
e
vicino
loco
propius
urgeret.
Ego
autein
contra
digito
ostendo
recta
illum
ad
eos
ipsos
cucurrisse,
suppliciter
confessum
ac
deprecatum
fuisse
culpam,
quod
illis
maledixisset,
approbasse
totam
eorum
doctrinam,
locum
denique
apud
eos
vivendi
rogasse,
quia
ab
impietate
papatus
eximere
se
vellet.
Interea
quum
adventus
eius
Bernam
nunciatus
foret,
missi
sunt
legati
duo
Agathopolim,
qui
iniuriarum
cum
eo
agerent,
quod
Bernatium
religionem
in
supplicatione
bullae
damnasset.
Protinus
iniecta
est
illi
manus;
ventum
est
ad
tribunal;
elabi
conatus
est,
nescio
quibus
subterfugiis,
quod
formula
bullae
dictata
fuisset
alterius
arbitrio,
consensum
vero
suum
nunquam
intercessisse.
Quum
frivolae
istae
excusationes
non
admitterentur,
tandem
damnatus
est
ad
publicam
solennemque
[pag.
ll]
calumniae
confessionem
cum
ignominiae
nota,
nec
ante
dimissus
est
quam
sententiae
fuit
satisfactum.
Ergo,
sicut
pronunciatum
fuerat
coram
tribunali,
confessus
est
se
impie
ac
nequiter
adversus
Deum,
illustre
dominium
Bernense
ac
Bernensis
ecclesiae
ministros
egisse,
quod
sacrosanctam
evangelii
doctrinam,
quae
illic
pure
ac
fideliter
traderetur,
falso
criminatus
fuisset.
Quem
huius
rei
testem
citabimus?
Nempe
acta
authentica
fori
Agathopolitani,
ex
quibus
bona
fide
retuli
hanc
summam.
Mirum
est,
quum
profectionis
suae
narrationem
institueret
Carolus,
hanc
partem
non
attigisse;
et
hinc
etiam
apparet
quam
strenuus
sit
athleta,
qui
loco
tam
facile
cedat.
Quanquam
adeo
severe
ac
duriter
tractatus
a
Lutheranis
quos
vocat,
ne
sic
quidem
locum
apud
eos
manendi
ambire
destitit.
Illinc
enim
concessit
Monsbelgardum,
ac
Petrum
Tossanum
fidelem
eius
ecclesiae
pastorem
adiit,
periculum
facturus,
num
eius
opera
promoveri
ad
aliquam
conditionem
posset.
Postquam
intellexit
nihil
se
illic
posse
consequi,
|