5:297
DE
SACERDOTIO
PAPALI
ABIICIENDO.
quin
dira
illa
auricularium
confessionum
carnificina
misellos
ipsemet
excruciet?
vanis
satisfactionibus,
commentitiisque
absolutionibus
deludat?
quin
fabulosas
purgatorii
naenias,
quae
tantum
secum
vehunt
perniciosae
impietatis,
solenni
prece
stabiliat?
Neque
vero
recipi
debet,
quod
obiectare
subinde
solent:
His
superstitionum
morbis
non
alia
melius
ratione
purgari
hominum
animos
posse,
quam
si
molliter
initio
et
paulo
1)
indulgentius
attrectentur,
donec
ferendis
mali
remediis
assueverint,
et
quodammodo
sint
confirmati.
Itaque,
nisi
quis
moderationem
adhibeat,
[pag.
64]
quae
eorum
teneritudini
nonnihil
concedat,
exorituras
sine
ullo
profectu
graves
offensiones,
odiumque
adversus
Dei
veritatem
acerbius
exarsurum.
Id
sane
nemo
est
qui
non
libenter
illis
consulat,
nedum
permittat:
quin
doctrinam
omnem
suam
sic
temperent,
ut
rationem
semper
habeant
tantae
imbecillitatis,
quanta
nunc
populum
fere
laborare
constat:
quin
praeteritis
interdum
minutis
rebus,
apprime
necessaria
urgeant
:
quin
emendandis
maioribus
delictis
insistentes,
ad
exiguos
quosdam
naevos
pro
tempore
conniveant:
denique
lacte
ac
melle
pascant,
qui
nondum
solido
cibo
sunt
idonei.
Sed
enim
illorum
vicissim
fuerit,
primum
dare
operam,
ne
suae
ipsorum
imbecillitati
praetextum
magis
captent,
quam
rationem
ineant
sustinendae
eorum
infirmitatis,
quibus
confirmandis
studere
debent.
Deinde
non
ea
dissimulare,
quibus
stantibus
emergere
Christum
cum
evangelii
sui
luce
prorsus
nequeat:
tum
non
ea
indulgentia
ignorantiam
ferre,
qua
magis
ac
magis
indurescat,
sed
qua
paulatim
dissuatur:
quando
momento
uno
rescindi
commode
non
potest.
Postremo
veritatis
praedicationem
sic
moderari,
ne
perniciosis
rursum
mendaciis
ipsam
contaminent.
Quid
autem
clarius
est,
quam
sinistra
illa
sua
prudentia
non
aliud
quaerere,
nisi
ut
sibi
duntaxat
sapiant?
Si
nullo
discrimine
libere
docendi
potestas
facta
illis
esset,
satis
appareret
quam
infirmitatem
curae
habeant.2)
Et
si
verum
esset,
aliqua
ipsos
populi
sollicitudine
tangi,
quod
quidem
vanissimum
est:
quis
tamen
illis
largiatur,
ut
horrenda
impietatis
exempla
sub
oculis
suis
perpetrari
dissimulanter
ferant?
Quis
unquam
apostolorum
Deum
unum
annunciavit,
qui
non
aperta
voce
deos
omnes
gentium
daemonia
esse
clamaret?
Quis
de
puro
Dei
cultu
concionatus
aliquando
est,
qui
non
a
vanis
deorum
superstitionibus
longissime
abstraheret?
Quis
sitam
in
Christo
salutem
docuit,
qui
non
ab
idolorum
fiducia
prorsus
averteret?
Quis
cum
mendacio
veritatem,
lucem
cum
tenebris,
evangelium
cum
exsecratione,
Christum
cum
Belial,
eadem
copula
colligavit?
Isti
vero
deorum
myriades,
1)
1576
.1611
vitoose
omittunt,
et.
Amstelodamensis
emendat-
initio
ac
paulo.
2)
1576
seqq.,
habent.
|