41:297
297
IN
DANIELEM.
CAP.
XII.
298
praefigi.
Fateor
quidem,
quum
de
polluto
templo
ante
disseruit
propheta,
locum
sic
debuisse
intelligi.
Nam
constat
ex
historiis
non
fuisse
purgatum
templum,
nisi
post
finem
triennii,
et
septem
vel
octo
menses.
Valeat
illud
suo
loco,
sed
quantum
ad
doctrinam
quae
hic
traditur
pertinet,
simpliciter
ut
etiam
antea,
tempus
hic
ponitur
pro
longo
tractu,
tempora,
pro
longiore
tractu,
dimidium
vero
pro
fine,
vel
exitu.
Summa
igitur
est,
adhuc
multos
annos
esse
exspectandos,
donec
compleat
Deus
quod
prophetae
suo
ostendit.
Ergo
tempus
diuturnam
moram
significat,
tempora
autem
quasi
duplicem,
ac
si
diceret,
Ubi
diu
spem
suam
filii
Dei
suspensam
tenuerint,
tamen
nondum
compotes
erunt
suorum
votorum,
quia
prorogabitur
illis
tempus,
imo
duplicabitur.
Videmus
ergo
tempus
non
accipi
praecise
pro
anno
uno,
neque
tempora
pro
duobus
annis,
sed
notari
diuturnitatem.
Quantum
attinet
ad
dimidium
temporis,
hoc
additur
ad
solatium
piorum,
nempe
ne
frangantur
taedio,
quamvis
Deus
non
statim
expleat
ipsorum
desiderium,
sed
patienter
quiescant,
donec
effluxerit
tempus,
et
effluxerint
etiam
tempora.
Caeterum
per
dimidium
temporis
proponitur
illis
exitus,
ne
prorsus
desperent
propter
longitudinem
morae.
Est
quidem
allusio,
ut
statim
dicam,
ad
annos,
sed
tamen
sciendum
est,
non
praescribi
hic
tres
annos
duntaxat
cum
dimidio,
sed
metaphorice
accipi,
quemadmodum
iam
dixi,
triennium
cum
dimidio
anno,
pro
diuturno
tempore.
Postea
adiungit,
M
in
complemento,
vel
consumptione
dispersionis,
vel
contritionis
manus
populi
Dei
complebuntur
omnia
haec,
id
est,
necesse
est
ut
praetereat
tempus,
deinde
accedant
tempora,
donec
sequatur
dimidium
temporis,
dum
haec
omnia
ad
effectum
suum
perveniant,
idque
dum
completur,
inquit,
vel
dum
finitur
contritio
manus
populi
sandi.
Iterum
angelus
commemorat,
ecclesiam
Dei
fore
constrictam
multis
malis,
et
ideo
totus
hic
versus
continet
exhortationem
ad
tolerantiam,
ne
fideles
spem
suam
abiiciant,
vel
ne
languescant
ipsorum
animi,
etiamsi
graves
et
multiplices
aerumnae
ferendae
sint,
neque
id
paucis
tantum
mensibus,
sed
diuturno
temporis
tractu.
Vocat
contritionem
manus
populi
sancti,
si
ita
legere
placeat,
metaphorice,
quasi
diceret,
nullas
fore
vires
populo
sancto,
perinde
ac
si
manus
essent
illis
contritae.
Scimus
enim
si
quid
est
in
homine
agilitatis,
perspici
in
manu,
et
etiam
manus
in
hunc
usum
datae
fuerunt
homini
a
Deo,
ut
sese
extendant
per
omnes
corporis
partes,
et
exsequantur
etiam
quidquid
agitur
fere
ab
homine.
Nunc
ergo
metaphora
optime
quadrat,
quasi
diceret
mutilum
fore
populum,
ita
ut
nullae
vires,
nullus
vigor
suppetat.
Haec
summa
est.
Si
dispersionem
legimus,
quemadmodum
communis
est
significatio,
non
male
etiam
conveniet,
quod
dispersa
erit
manus
populi
sancti,
hoc
est,
|