1:297
CAP.
I.
DE
COGNITIONE
DEI
A
13;
B
11;
C
11.]
sibi
ad
se
sustinendam
sufficit.
Haec
autem
virtus
quam
propria
sit
scripturae,
inde
liquet,
quod
ex
humanis
scriptis
quamlibet
artificiose
expolitis,
nullum
omnino
perinde
ad
nos
afficiendos
valet.
Lege
Demosthenem,
aut
Ciceronem;
lege
Platonem,
Aristotelem,
aut
alios
quosvis
ex
illa
cohorte:
miram
in
modum,
fateor,
te
allicient,
oblectabunt,
movebunt,
rapient;
verum
inde
si
ad
sacram
istam
lectionem
te
conferas,
velis
nolis,
ita
vivide
te
afficiet,
ita
cor
tuum
penetrabit,
ita
medullis
insidebit,
ut
prae
istius
sensus
efficacia,
vis
illa
rhetorum
ac
philosophorum
prope
evanescat.
Ut
promptum
sit
perspicere,
divinum
quiddam
spirare
sacras
scripturas,
quae
omnes
humanae
industriae
dotes
ac
gratias
tanto
intervallo
superent.
26.
Tractarunt
alii
hoc
argumentum
copiose.
Quo
fit
ut
pauca
tantum
delibare
in
praesens
sufficiat,
quae
ad
summam
totius
causae
maxime
faciunt.
Praeter
ea
quae
iam
attigi,
non
parum
habet
ponderis
ipsa
scripturae
antiquitas.
Nam
utcunque
graeci
scriptores
de
aegyptiaca
theologia
multa
fabulentur,
nullum
tamen
cuiusquam
religionis
monumentum
exstat,
quod
non
sit
Mosis
saeculo
longe
inferius.
Neque
Moses
novum
Deum
comminiscitur;
sed
quod
de
aeterno
Deo
longa
temporum
serie
a
patribus
quasi
per
manus
traditum
acceperant
Israelitae,
proponit.
Quid
enim
aliud
agit,
quam
ut
ad
foedus
ipsos
revocet
cum
Abrahamo
initum?
Quod
si
rem
inauditam
attulisset,
nullus
erat
accessus;
sed
oportuit
liberationem
a
servitute,
in
qua
detinebantur,
rem
omnibus
notam
ac
tritam
esse,
ut
audita
eius
mentio
protinus
omnium
animos
erigeret.
Quin
etiam
de
quadringentorum
annorum
numero
probabile
est
fuisse
edoctos.
Nunc
reputandum
est,
si
a
tam
alto
exordio
repetit
Moses
doctrinae
suae
traditionem
(qui
tamen
ipse
tanto
intervallo
temporum
alios
omnes
scriptores
superat),
quantum
vetustate
scriptura
sacra
inter
alias
omnes
emineat.
27.
Iam
vero
tot
ac
tam
insignia
quae
refert
miracula,
totidem
sunt
legis
ab
ipso
latae,
proditaeque
doctrinae
sanctiones.
Nam
quod
nube
abreptus
fuit
in
montem,
quod
illic
usque
ad
diem
quadragesimum
humano
contubernio
exemptus
fuit,
quod
in
ipsa
legis
promulgatione
facies
eius
tanquam
solaribus
radiis
fulgebat,
quod
undique
micabant
fulgetra,
tonitrua
et
fragores
toto
aere
exaudiebantur,
tuba
etiam
nullo
humano
ore
inflata
clangebat
;
quod
tabernaculum
ingressus
nube
opposita
excipiebatur
a
conspectu
populi,
quod
horrendo
Core,
Dathan
et
Abiron,
totiusque
impiae
factionis
exitio
tam
mirifice
vindicata
fuit
eius
autoritas,
quod
lapis
virga
percussus
flumen
protinus
eiecit,
quod
man
e
coelo
ad
eius
precationem
depluit:
nonne
hinc
Deus
ipsum
coelitus
commendabat,
tanquam
indubium
prophetam?
Si
quis
obiiciat,
me
sumere
pro
confessis
quae
controversia
non
careant:
huius
cavilli
facilis
est
solutio.
Nam
quum
haec
omnia
pro
concione
publicaverit
Moses,
quis
fingendi
locus
fuit
apud
ipsos
rerum
gestarum
oculatos
testes?
scilicet
prodiisset
in
medium,
ac
populum
infidelitatis,
contumaciae,
ingratitudinis
aliorumque
scelerum
coarguens,
suam
doctrinam,
sub
ipsorum
conspectu
iactasset
sancitam
fuisse
iis
miraculis,
quae
ipsi
nunquam
vidissent.
28.
Ad
haec,
quod
tribui
Iuda
in
persona
patriarchae
Iacob
assignat
principatum
(Genes.
49,
10),
quis
neget
spiritu
prophetico
factum
esse,
praesertim
si
rem
ipsam,
ut
eventu
comprobata
fuit,
cogitationi
nostrae
subiicimus?
Finge
Mosen
primum
esse
vaticinii
autorem:
ex
quo
tamen
scriptum
hoc
memoriae
prodidit,
praetereunt
anni
quadringenti,
quibus
nulla
est
in
tribu
Iuda
sceptri
mentio.
Post
Saulem
inauguratum
videtur
regia
potestas
in
tribu
Beniamin
residere.
Quum
a
Samuele
ungitur
David,
quaenam
eius
transferendae
ratio
apparet?
|