8:296
causas
in
reprobanda
hominum
parte,
sed
nobis
absconditas:
nihil
autem
in
homine
oderit
ac
damnet,
nisi
a
iustitia
sua
alienum.
Attexit
et
illud
Pauli:
Deum
clausisse
omnia
sub
peccato,
ut
omnium
misereatur
(Rom.
l
l
,
32;
Gal.
3,
22).
Ac
si
Paulus
illic
de
hominum
numero
disputaret:
non
autem
potius
simplicem
gratiae
commendationem
poneret
erga
eos
omnes
qui
ad
salutem
perveniunt.
Nihil
certe
illi
minus
propositum
fuit,
quam
Dei
misericordiam
ad
omnes
extendere:
sed
tantum
omnem
carnis
gloriationem
prosternere
voluit:
ut
sciamus
neminem
fore
salvum,
nisi
quem
mera
gratia
Deus
servaverit.
En
quibus
argumentis
nullos
prae
aliis
divinitus
ad
salutem
fuisse
electos
demonstret,
quin
in
singulis
capitum
titulis
plus
quam
inepte
pro
Euclidis
simia
se
venditat.l)
Tertium
finem,
qui
satis
clare
et
diserte
[pag.
82]
illo
Solomonis
loco
exprimitur,
quod
propter
se
Deus
omnia
creavit,
etiam
impium
ad
diem
malum
(Prov.
16,4),
hac
ratione
impugnat:
Quod
si
Deum
respexisse
dicimus,
quid
cuique
futurum
esset,
simul
necesse
erit
fateri
discretionem
inter
electos
ac
reprobos
priorem
fuisse
hominis
lapsu,
in
mente
divina.
Unde
sequetur,
non
damnari
reprobos,
quia
perditi
fuerint
in
Adam,
sed
quia
ante
lapsum
Adae
iam
exitio
devoti
erant.
Respondeo,
nihil
mirum
esse,
si
tam
indiscriminate
(ut
eius
verbis
utar)
omnia
miscet
Pighius
in
Dei
iudiciis,
quando
inter
causas
propinquas
et
remotas
non
discernit.
Postquam
huc
illuc
circumspexerint
homines,
quo
tamen
interitus
sui
culpam
transferant,
non
invenient:
quia
proxima
in
ipsis
causa
residet.
Nam
si
aliunde
inflictum
sibi
vulnus
querantur,
interior
animi
sensus
constrictos
tenebit,
ex
voluntaria
primi
hominis
defectione
exortum
fuisse
malum.
Scio
non
posse
carnis
proterviam
compesci,
quin
hic
protinus
obstrepat:
2)
Si
Adae
casum
praescivit
Deus,
nec
remedium
adhibere
voluit,
nos
ex
aeterno
eius
decreto
perire
innoxios
magis,
quam
iustas
peccati
poenas
dare.
Verum,
ut
demus
nihil
tale
fuisse
a
Deo
praevisum,
eadem
nihilominus
de
peccato
originali
querimonia
manebit.
Obiiciet
enim
Deo
impietas:
Cur
non
sibi
privatim,
ut
solus
damnum
sentiret,
peccavit
[pag.
83]
Adam?
Cur
nos,
qui
nihil
meriti
eramus,
in
eiusdem
cladis
societatem
involvit?
Imo,
quo
iure
alienae
culpae
poenam
in
nos
Deus
traiecit?
Sed
enim
ubi
omnia
dicta
fuerint,
singulos
interior
cordis
sensus
urgere
non
desinet,
qui
neminem,
vel
se
iudice,
patitur
absolvi.
Nec
vero
controversiam
de
eo
quisquam
facit.
Nam
quum,
ob
unius
hominis
peccatum,
inflictum
omnibus
fuerit
lethale
vulnus:
rectum
Dei
iudicium
omnes
agnoscunt.
Si
nihil
obstat,
quominus
et
prima
1)
Haec
absunt
a
gallico.
2)
Add.
comme
ce
blaspheme
est
par
trop
ordinaire.
|