7:296
illis
redire
in
gratiam.
Pii
fratres,
quanquam
nihil
aut
minimum
bonae
spei
habebant
de
homine,
quem
iam
experti
erant
tam
sceleratum
et
impium,
tamen
ne
viderentur
nimium
morosi
ac
rigidi,
si
periculum
facere
recusarent,
locum
et
diem
condicunt
colloquio,
[pag.
8]
Summa
porro
colloquii
fuit,
quod
fratres
de
illis
immanibus
calumniis,
quibus
immerito
ab
eo
gravati
fuerant,
modeste
quidem,
sed
tamen
severe
cum
eo
expostularent.
Quaesitum
est
an
vocem
unquam
audiisset
in
eorum
concionibus
quos
accusabat,
quae
arianismi
ipsos
suspectos
redderet,
aut
sabellianismi.
Negavit
se
audiisse,
sed
solis
certorum
hominum
delationibus
se
fuisse
commotum
ut
eam
accusationem
instrueret,
nune
vero
se
melius
intelligere
mentem
fratrum,
ac
ideo
sinistras
omnes
suspiciones
deposuisse.
Quid
enim?
dicebat:
an
me
censetis
huc
ad
vos
fuisse
reversurum,
si
vos
pro
haereticis
haberem?
Actum
est
etiam
de
abiuratione
quae
in
bulla
romani
antichristi
continebatur,
et
de
conviciis,
quibus
ille
fratres
asperserat.
Asseruit,
tametsi
bullam
confici
postulasset,
fuisse
tamen
multa
in
eam
congesta
se
inscio
vel
invito.
Ne
tamen
hanc
infamiam
subiret,
quasi
nulla
causa
vel
saltem
nulla
occasione
impulsus
ad
antichristum
defecisset,
causatus
est
se
fuisse
offensum
una
loquendi
formula,
quae
in
confessione
genevensis
ecclesiae
habebatur:
nempe
Christum
esse
aeternum
Deum,
qui
a
se
ipso
essentiam
haberet;
sed
addebat
audita
commoda
explicatione
se
acquievisse,
nec
amplius
sibi
ullam
controversiam
esse
cum
fratribus
quin
agnosceret
ministerium
eorum
sanctum
esse
et
Deo
probatum,
semperque
fuisse,
et
quin
paratus
esset
id
[pag.
9]
apud
omnes
palam
confiteri.
Tametsi
autem
magna
erat
improbitas,
praetextum
illum
obtendere,
quando
simulatque
dubitationem
illam
moverat,
solutus
fuerat
illi
nodus,
tamen
fratres
ignoscere
maluerunt
quam
rigidius
eum
persequi.
Ventum
est
deinde
ad
contumelias
quibus
evangelium
omnesque
eius
ministros
tam
Soloduci
1)
quam
in
Gallia
post
reditum
prosciderat.
Petiit
ut
illud
totum
locorum
vitio
imputaretur.
Addidit
tamen
se,
quoad
licitum
fuisset,
semper
hunc
scopum
spectasse
ut
a
pura
evangelii
doctrina
quam
minimum
recederet;
quin
etiam
se
iterum
e
Gallia
ideo
fuisse
pulsum
quod
doctrinam,
quam
fratres
profiterentur
damnare
nollet.
Postremo
admonitus
fuit
de
perfidia,
quam
in
uxorem
admiserat,
quum
eam
repudiaret,
ac
simul
de
exsecranda
blasphemia
qua
sacrum
coniugium
in
bulla
affecerat,
quum
negaret
sacerdotibus
permissum
esse.
Respondit
neutrum
istorum
sibi
unquam
venisse
in
mentem;
sed
quae
de
hac
re
in
bulla
habebantur,
ab
officiali
lugdunensi
supposita
1)
Sic
in
impresso,
sed
sine
dubio
legendum:
Soloduri.
|