41:296  scimus  multa  angelis  ipsis  esse  incognita,  ut  testatur  Christus  de  extremo  die.  Haec  igitur  ratio  est  cur  angelus  hic  interroget  quousque  finis  mirabilium.  Et  impulit  Deus  haud  dubie  angelum  suum,  ut  sciscitaretur  quasi  de  re  obscura,  quo  mentes  nostras  expergefaceret.  Nimis  enim  absurdum  esset,  neglectim  haec  a  nobis  legi  et  transcurri,  ubi  angeli  ipsi  anxie  interrogant,  et  vident  subesse  arcanam  Dei  virtutem.  Ergo  haec  dubitatio  angeli,  nisi  plus  quam  stupidi  simus,  debet  nos  ad  maiorem  et  attentionem  et  studium  erigere.  Et  eodem  etiam  spectat  nomen  Plaoth.  Vocat  enim  Mirabilia  angelus  quae  etiam  ipsum  latebant.  Nunc  si  fiat  comparatio,  quantae  ingratitudinis  erit,  non  addicere  nos  totos  ad  haec  mysteria  consideranda,  quae  angeli  ipsi  coacti  sunt  fateri  esse  supra  captum  suum?  Nam  quasi  attonitus  vocat  angelus  mirabilia,  quae  non  tantum  humanis  mentibus  abscondita  erant,  sed  sibi  et  aliis  sociis.  Alter  autem  respondet.  Unde  apparet,  inter  angelos  esse  aliquod  discrimen,  non  perpetuum.  Neque  enim  hic  admitti  debet  illa  philosophia  Dionysii,  qui  speculatur  nimis  argute,  vel  potius  profane  ludit,  quum  disserit  de  ordinibus  angelorum.  Sed  tantum  hoc  dico,  discrimen  esse,  quia  Deus  varie  officia  partitur  inter  angelos  ipsos,  et  cuique  certum  modum  gratiae  et  revelationis  dispensat,  prout  visum  est.  Scimus  quidem  unicum  esse  doctorem  hominum  et  angelorum,  nempe  filium  Dei  qui  aeterna  est  eius  sapientia  et  veritas.  Et  posset  hoc  ad  ipsum  Christum  referri:  caeterum  quia  nihil  pro  certo  asseri  potest,  contenti  simus  simplicitate  illa,  quam  posui.  Dicit  angelum  hunc  fuisse  indutum  lineis  vestibus,  nempe  ad  splendorem.  Lineae  enim  vestes  erant  tunc  maiore  in  pretio:  et  ideo  significat  additum  fuisse  ornamentum,  et  decus  angelis,  ut  Deus  ipsos  discerneret  a  vulgo  hominum,  et  posset  Daniel  ipse  statim  concipere,  non  esse  mortales  ex  terra  genitos,  sed  potius  angelos,  quibus  Deus  formam  illam  ad  tempus  induerat.  Dicit  angelum  hunc  extulisse  manus  suas  in  coelum.  Quod  hoc  symbolum  potentiae  quidam  esse  volunt,  ratione  caret.  Non  dubium  igitur  est  quin  solennem  iurandi  ritum  designet  propheta.  Saepe  tollebant  manum  dextram,  sicuti  plurimis  scripturae  locis  constat,  Levavi  manum  meam  ad  Deum.  Iusiurandum  ergo  externo  illo  signo  notat.  Sed  hic  angelus  utramque  manum  levat,  quia  scilicet  voluit  hoc  modo  exponere  rei  magnitudinem.  Plus  enim  est  duas  manus  attollere,  quasi  duplicasset  iusiurandum,  quam  si  levasset  manum  dextram  pro  communi  more.  Tenendum  igitur  est,  utramque  manum  fuisse  adhibitam  ad  confirmationem  iurisiurandi,  quoniam  maximi  ponderis  res  erat.  Sequitur,  Ad  tempus,  tempora,  et  dimidium  temporis.  Dixi  antea  me  non  subscribere  eorum  sententiae  qui  hic  putant  annum  unum,  et  duos,  et  dimidium