1:296
[A
12;
B
10;
C
10.
pugnabilem
nos
veritatem
tenere,
probe
nobis
conscii
sumus.
Neque
qualiter
superstitionibus
solent
miseri
homines
captivam
mentem
addicere,
sed
quia
non
dubiam
vim
numinis
illic
sentimus
vigere
ac
spirare,
qua
ad
parendum,
scientes
quidem
ac
volentes,
vividius
tamen
et
efficacius,
quam
pro
humana
aut
voluntate
aut
scientia,
trahimur
et
accendimur.
Talis
ergo
est
persuasio,
quae
rationes
non
requirat;
talis
notitia,
cui
optima
ratio
constet:
nempe
in
qua
securius
constantiusque
mens
quiescit,
quam
in
ullis
rationibus;
talis
denique
sensus,
qui
nisi
ex
coelesti
revelatione
nasci
nequeat.
Non
aliud
loquor,
quam
quod
apud
se
experitur
fidelium
unusquisque,
nisi
quod
longe
infra
iustam
rei
explicationem
verba
subsidunt.
Pluribus
nunc
supersedeo,
quoniam
hac
de
re
alibi
tractandi
locus
iterum
se
offeret:
tantum
nunc
sciamus,
veram
demum
esse
fidem,
quam
spiritus
Dei
cordibus
nostris
obsignat.
25.
Haec
nisi
certitudo
adsit
quolibet
humano
iudicio
et
superior
et
validior,
frustra
scripturae
autoritas
vel
argumentis
munietur,
vel
ecclesiae
consensu
stabilietur,
vel
aliis
praesidiis
confirmabitur;
siquidem,
nisi
hoc
iacto
fundamento,
suspensa
semper
manet.
Sicuti
contra,
ubi
semel
communi
sorte
exemptam,
religiose
ac
pro
dignitate
amplexi
sumus,
quae
ad
eius
certitudinem
animis
nostris
inserendam
et
infigendam
non
adeo
valebant,
tunc
aptissima
sunt
adminicula.
Mirum
enim
quantum
confirmationis
ex
eo
accedat,
dum
intentiore
studio
reputamus
quam
ordinata
et
disposita
illic
appareat
divinae
sapientiae
dispensatio,
quam
coelestis
ubique
et
nihil
terrenum
redolens
doctrina,
quam
pulchra
partium
omnium
inter
se
consensio,
et
eiusmodi
reliqua,
quae
ad
conciliandam
scriptis
maiestatem
conveniunt.
Tum
vero
solidius
adhuc
confirmantur
corda
nostra,
dum
cogitamus,
rerum
magis
dignitate
quam
verborum
gratia,
in
eius
admirationem
nos
rapi.
Nam
et
hoc
non
sine
eximia
Dei
providentia
factum
est,
ut
sublimia
regni
coelestis
mysteria,
sub
contemptibili
verborum
humilitate
bona
ex
parte
traderentur;
ne
si
splendidiore
eloquentia
illustrata
forent,
cavillarentur
impii,
solam
eius
vim
hic
regnare.
Nunc
quum
inculta
illa,
et
tantum
1)
non
rudis
simplicitas
maiorem
sui
reverentiam
excitet,
quam
ulla
rhetorum
facundia,
quid
iudicare
licet,
nisi
potentiorem
scripturae
sacrae
vim
veritatis
constare,
quam
ut
verborum
arte
indigeat?
Non
ergo
absque
ratione
apostolus,
Dei
virtute,
non
humana
sapientia,
fundatam
esse
fidem
Corinthiorum
arguit
(1
Cor.
2,
4),
quod
sua
inter
eos
praedicatio,
non
persuasoriis
humanae
sapientiae
verbis,
sed
ostensione
spiritus
et
potentiae
commendabilis
fuisset.
Siquidem
ab
omni
dubitatione
vindicatur
veritas,
ubi
non
alienis
suffulta
praesidiis,
sola
ipsa
1)
1539
et
1543
vitiose:
tamen.
|