29:295
295
HOMILIA
VI.
296
honorem
et
gloriam
detrahunt?
Hinc
fit
ut
Deus
ab
illis
non
invocetur,
imo
ab
ipsis
velut
ad
congressum
provocetur,
ut
donis
etiam
ab
ipso
acceptis
adversus
ipsum
veluti
digladientur,
ac
more
gigantum
de
solio
detrahere
velle
videantur.
Porro
non
de
solis
iis
hic
Anna
loquitur,
qui
robore
et
viribus
corporis
praediti
sunt,
sed
valentium
nomine
complectitur
eos
etiam
qui
autoritate
et
dignitate
aliqua
pollent,
quales
sunt
reges,
principes,
aliique
eiusmodi
magistratus.
At
quales,
oro,
plerumque
sunt
istorum
hominum
cogitationes,
qualia
studia!
Fateor
quidem
interrogatos,
a
quo
in
hanc
dignitatem
evecti
sint,
responsuros
a
Deo:
verum
tamen
illos
gloria,
minis,
saevitia,
tyrannide,
crudelitate
plenos
videas:
et
quum
maxime
abominandi
sint,
admirandos
tamen
sibi
consiliorum
successus
polliceri.
Quare
non
mirum
si
Deus
elatos
istos
homunciones,
et
viribus
suis
fidentes,
deprimit
et
confringit,
quod
nimirum
donis
Dei
abutantur.
Et
in
hunc
sensum
propheta
Psalm.
33.
vers.
16,
17.
loquutus
est:
Fortis
non
eripitur
magnitudine
roboris:
rex*)
fallax
equus
ad
salutem,
neque
magnitudine
roboris
sui
servat:
ecce
oculus
Iehovae
est
super
timentes
eum,
qui
sperant
in
misericordia
eius.
Atqui
quo
generosior
equus
alicui
contigerit,
eo
magis
in
eo
suam
virtutem
ab
hominibus
agnosci
Deus
vult.
Quare
ergo
non
placet
Deo
robur
illud
equorum?
nempe
propter
hominum
arrogantem
insolentiam,
qui
quo
generosiores
et
fortiores
equos
nacti
fuerint,
eo
magis
efferuntur,
et
adversus
Deum
cum
summo
contemptu
calcitrant:
atque
ipsum
prospere
sibi
consiliis
succedentibus
prorsus
pedibus
conculcant.
Quod
igitur
malitia
et
ingratitudine
Dei
dona
foedamus
et
polluimus,
merito
illi
etiam
displicent.
Denique
rerum
experientia
magistra
nos
satis
superque
docet:
Deum
sese
suis
viribus
nixos
adeo
efferentes
contundere
solitum:
quod
si
non
semper
accidit,
ne
tamen
in
dubium
divina
iudicia
revocemus,
quorum
hic
plenitudinem
videre
non
possumus,
sed
ex
parte
si
contemplemur
multum
est.
Verum
enimvero
si
attentis
oculis
et
mente
eadem
intueremur,
nae
huius
sententiae
veritatem:
Arcus
fortium
confringi,
re
ipsa
impleri
conspiceremus.
Quamobrem
ex
istis
discendum
est,
non
adeo
nos
esse
virium
ac
roboris
cupidos
oportere,
quandoquidem
tam
debiles
sumus
tamque
incauti
ut
sint
ea
nobis
tanto
maioris
lapsus
occasio.
Quare
si
Deus
in
altiorem
gradum
nos
evexerit,
nostrae
tenuitatis
memores
cum
omni
modestia
Deique
timore
vitae
curriculum
decurramus:
atque
Deum
nobis
ac
nostrae
saluti
consulere,
quum
nos
in
tenui
statu
continet,
et
non
ad
nostram
voluntatem
extollit,
persuasum
habeamus.
Contra
vero
infirmi
dicuntur
accincti
robore,
ut
doceamur
Deum,
*)
Sio
textus
impressus
etiam
in
Amstd.
sane
legendum
:
Ees.
|