9:294
carnis
sensu,
assurgant.
Sed
ne
de
verbis
litigare
videar,
[pag.
49]
ita
me
scripsisse
fateor,
lapsum
Adae
non
fortuitum
faisse,
sed
occulto
Dei
decreto
ordinatum.
Quod
praecise
doctrinam
diaboli
esse
pronuncias,
magnae
scilicet
autoritatis
censor
tibi
videris,
qui
sententiam
validis
rationibus
a
me
probatam
uno
convicio
everti
posse
speras.
Iubes
producere
testimonium
ex
scripturis,
ex
quo
pateat
Adam
non
sine
arcano
Dei
decreto
lapsum
esse.
Atqui
si
paucas
tantum
paginas
attente
legisses,
non
te
fugeret
quod
subinde
occurrit,
Deum
arcano
suo
consilio
omnia
moderari.
Praescientiam
Deo
affingitis,
qua
otiosus
e
coelo
speculetur
hominum
vitam:
Deus
ipse
gubernacula
totius
mundi
sibi
vendicans,
potentiam
suam
a
praescientia
separari
non
patitur.
Certe
haec
non
mea
sed
Augustini
est
ratiocinatio:
Si
praevidit
Deus
quod
fieri
nolebat,
non
tenere
summum
imperium:
itaque
statuisse
quid
futurum
esset,
quia
nihil
fieri
[pag.
50]
potuit,
nisi
eo
volente.
Si
tu
hoc
absurdum
iudicas,
eodem
tamen
recides
cum
tuo
figmento:
quia
saltem
malo
remedium,
quod
in
manu
erat,
afferre
debuit:
quod
non
fecisse
palam
est.
Praevidit
Deus
lapsum
Adae
:
penes
ipsum
facultas
erat
prohibendi
:
noluit.
Cur
noluerit,
alia
non
potest
afferri
ratio,
nisi
quia
alio
tendebat
eius
voluntas.
Si
tibi
permittis
litem
Deo
intendere,
accusa
etiam
eum,
quod
hominem
ingenita
fragilitate
ad
ruinam
aptaverit.
Dicis
libero
arbitrio
Adam
cecidisse.
Excipio:
Ne
caderet,
opus
habuisse
fortitudine
et
constantia,
qua
Deus
electos
suos
instruit,
dum
vult
integros
servare.
Certum
est,
nisi
singulis
momentis
nova
e
coelo
virtus
suggeratur,
ut
sumus
caduci,
millies
perituros.
Deus
quos
elegit,
invicta
fortitudine
fulcit
ad
perseverantiam.
Hoc
idem
cur
Adae
non
praestitisset,
si
volebat
incolumem
stare?
Certe
hic
obmutescere
[pag.
51]
necesse
est,
aut
fateri
cum
Solomone,
Deum
omnia
creare
propter
se
ipsum
etiam
impium
ad
diem
exitii
(Prov.
16,
4).
Si
te
offendit
absurditas,
cogita
non
frustra
toties
repeti,
iudicia
Dei
profundam
esse
abyssum.
Si
incomprehensibile
Dei
consilium
metiri
sensus
nostri
modulo
liceret,
frustra
dixisset
Moses
patefacta
esse
in
lege
quae
a
nobis
et
filiis
nostris
discenda
sunt:
manere
autem
Deo
sua
arcana.
Locum
citari
postulas
quo
probem
Deum,
quia
noluerit,
non
prohibuisse
Adae
lapsum.
Quasi
vero
ad
id
probandum
non
sufficiat
memorabile
illud
responsum:
Miserebor
cuius
miserebor:
unde
colligit
Paulus
non
omnium
misereri,
quia
non
vult
(Exod.
33,
19;
Rom.
9,
15).
Et
certe,
ut
nullus
accedat
interpres,
verba
clare
sonant,
non
obstringi
Deum
ulla
lege,
ut
misericordia
omnes
promiscue
dignetur:
sed
ipsum
sibi
esse
arbitrum,
ut
veniam
impertiens
quibus
visum
est,
alios
omittat,
[pag.
52]
Iam
certe
idem
tunc
erat
Deus
quem
propheta
asserit
facere
quae-
19*
|