7:294
quas
novit
quum
huic
saeculo
necessarias,
tum
vero
utiles
in
longum
tempus
posteris
fore.
Facturum
ergo
se
negavit
ut
his
tricis
impediri
se,
aut
remoram
sibi
iniici
ad
retardandum
cursum
suum
sineret.
Ego
porro,
cui
probe
noti
sunt
omnes
Caroli
sensus,
scio
nihil
aliud
eum
venari,
quam
ut
videatur
Calvinum
ad
certamen
impulisse:
ardet
enim
ieiuna
quadam
ambitione.
Et
quum
iam
ultra
vicesimum
quintum
annum
hunc
lapidem
frustra
volvat,
ut
famam
sibi
nonnullam
acquirat
apud
homines,
putat
hoc
optimum
esse
compendium,
[pag.
5]
si
Calvinus
eum
alicubi
nominaverit;
nec
vero
magnopere
curat,
si
interim
insigni
ignominia
notetur.
Hoc
enim
unum
illi
satis
est,
si
mundo
innotuerit,
fuisse
aliquem
Carolum
qui
Calvinum
et
similes
exercuerit,
et
ultro
eos
impetere
non
dubitaverit.
Obsequar
itaque
eius
cupiditati
aliqua
ex
parte,
sed
ita
ut
testatum
omnibus
relinquatur,
tales
viros
ne
uno
quidem
verbo
eiusmodi
bestiam
dignatos
esse;
et
certe
haec
gravitas
eos
decet,
ut
cum
Socrate
dicant:
Si
asinus
nos
calce
feriret,
numquid
ei
diem
diceremus?
Adde
quod
minime
opus
est
magno
aliquo
et
eximio
patrono,
ad
hanc
causam
agendam.
Refellendae
enim
sunt
improbissimi
hominis
futiles
calumniae,
et
refellendae
non
subtilibus
argumentis
et
ex
intimo
artificio
depromptis,
sed
simplici
nudaque
rei,
de
qua
agitur,
narratione.
Ipsa
autem
narratio
confirmanda,
non
rationibus
magna
cura
et
arte
excussis,
sed
actis
publicis,
Caroli
ipsius
testimonio,
quod
eius
manu
consignatum
exstat,
et
aliis
probationibus
non
minus
planis
quam
solidis.
Ergo
neque
acumen
singulare,
nec
recondita
doctrina,
nec
exquisita
eloquentia,
neque
anxium
studium
hic
requiritur,
sed
sola
fides
in
proferenda
veritate,
et
mediocris
in
digerendo
rerum
contextu
prudentia.
Ex
adverso,
si
respicimus
quis
sit
Carolus,
quicunque
vel
tenuem
christianae
doctrinae
gustum
habet,
eum
valde
infelicis
ingenii
esse
oportet,
nisi
par
sit
[pag.
6]
ad
illum
sustinendum.
Nec
me
latet
quantum
sibi
placeat.
Verum
sibi
intus
canat
et
plaudat
ut
volet;
omnes
19*
|