5:294
rem,
quam
venerat?
Nempe
hoc
unum
satis
clarum
indicium
est,
qualis
sit
eorum
opera:
quando
hoc
quod
agunt
agendo,
nihil
prorsus
agunt.
Sed
istud
ad
refutandam
eorum
vanitatem
multo
certius
est
argumentum,
quod
palam
est,
eos
ne
studere
quidem,
ut
quidquam
proficiant:
quin
potius
data
opera
cavere,
ne
quid
proficiant.
Porro
quo
dilucidius
adhuc
perspiciant,
ineptiis
illis
suis
omnibus
se
nequaquam
assequi,
ut
ne
perfidi
magis
proditores,
quam
probi
pastores
censeantur:
paucis
vero
demonstremus,
id
quod
pastoribus
Dominus
mandavit,
quam
illi
bona
fide
exsequantur.
Hac
enim
comparatione
obtineri
facile
posse
puto,
ne
nugaci
nescio
quo,
nihilique
praetextu
freti,
aliorum
numero
posthac
se
eximant.
Quoniam
autem
quae
sit
episcopis
tenenda
docendi
ratio,
summatim
declaravit
apostolus
(Tit.
1,
9),
dum
strenuos
esse
ipsos
iussit,
et
ad
exhortandum
in
doctrina
sana,
et
ad
eos
qui
contradicant
revincendos,
ad
eam
regulam
morem
docendi
istorum
metiemur.
Qualem
ergo
se
gerit
eorum
praestantissimus?
Quum
Satanam
ecclesiae
sibi
commissae
dominari,
afflictae
oppressaeque
Dei
veritati
insultare,
laceras
et
mutilas
Christi
oves
in
praedam
abigere,
planeque
ceu
Christo
subiugato
triumphare
videat:
paucis
anni
diebus
in
concionem
defungendi
tantum
[pag.
61]
causa
prodit,
non
aliter
quam
si
tranquilla
omnia,
atque
optime
composita
forent.
Rursum,
qua
rabie
Christi
adversarii
apud
vos
ad
evertendum
eius
regnum
feruntur,
quum
non
liberam
modo
et
constantem,
sed
paulo
sinceriorem
verbi
praedicationem
cum
vitae
suae
discrimine
coniunctam
sciat:
ipse
autem
vel
minimae
unguiculae
iacturam
Christi
causa
facere
reformidet,
conciones
ipsas
ita
moderatur,
ut
se
extra
periculi
aleam
contineat.
Haec
praeclara
sunt
eorum
stratagemata,
quorum
merito
prae
aliis
eximii
haberi
volunt:
in
quibus
si
neutrum
adhuc
eorum
spectare
licet,
quae
episcopis
in
illa
Pauli
regula
praescribuntur,
tam
inani
fiducia
superbire
illis
non
concedam.
Quorsum
enim
christianae
ecclesiae
conciones,
nisi
quibus
sana
doctrina
instituatur?
Quae
autem
sana
institutio
tradi
ab
eo
potest,
qui
nihil
nisi
cum
Satanae
pace
experitur?
Id
si
alioqui
dubium
esset,
ipsi
suo
documento
faciunt
certissimum.
Quidquid
de
vera
orandi
ratione
praecipiant,
non
alium
tamen
orandi
in
populo
suo
usum
esse
vident,
quam
pessimam
illam
orationis
pestem,1
inanem
battologiam,
qua
eadem
subinde
verba
sine
mente,
sine
corde,
sine
intellectu,
magico
more
demurmurant:
ut
illis
non
aliud
sit
orare,
quam
rosarii
circulum
evolvere.
Atqui,
hoc
malum
quia
nisi
periculose
attingere
non
licet,
secure
dissimulant.
Utcunque
de
vero
Dei
cultu
disserant:
qui
ut
interiore
cordis
fiducia,
seria
invocatione,
laudis
confessione
constat,
ita
totus
spiritualis
esse
debet:
populum
tamen
quia
inde
avelli
citra
gravem
Satanae
19*
|