1:294
istorum
omnium
regulam
ecclesia
praescriberet?
Pendet
igitur,
inquiunt,
ab
ecclesiae
determinatione
et
quae
scripturae
reverentia
debeatur,
et
qui
libri
in
eius
catalogo
censendi
sint.
Ita
sacrilegi
homines,
dum
sub
ecclesiae
praetextu
volunt
effraenatam
tyrannidem
invehere,
nihili
curant
quibus
se
et
alios
absurditatibus
illaqueent,
modo
hoc
unum
extorqueant
apud
simplices,
ecclesiam
nihil
non
posse.
Atqui
si
ita
est,
quid
miseris
conscientiis
fiet
solidam
vitae
aeternae
securitatem
quaerentibus,
si
quaecunque
exstant
de
ea
promissiones
solo
hominum
iudicio
fultae
consistant?
An
accepto
tali
responso
fluctuari
et
trepidare
desinent?
Rursum,
quibus
impiorum
sannis
subiicitur
fides
nostra?
quantam
apud
omnes
in
suspicionem
vocatur,
si
credatur,
hominum
beneficio,
non
secus
ac
precariam
habere
autoritatem?
22.
Sed
eiusmodi
nugatores,
vel
uno
apostoli
verbo
pulchre
refelluntur.
Ecclesiam
ille
testatur
(Eph.
2,
20),
prophetarum
et
apostolorum
fundamento
sustineri.
Si
fundamentum
est
ecclesiae
prophetica
et
apostolica
doctrina,
suam
huic
certitudinem
ante
constare
oportet,
quam
illa
exstare
incipiat.
Neque
est
quod
cavillentur,
etiam
si
inde
primum
exordium
ducat
ecclesia,
manere
tamen
dubium,
quae
prophetis
et
apostolis
sint
adscribenda,
nisi
iudicium
ipsius
intercedat.
Nam
si
christiana
ecclesia
prophetarum
scriptis
et
apostolorum
praedicatione
initio
fundata
fuit,
ubicunque
reperiatur
ea
doctrina,
ecclesiam
certe
praecessit
eius
approbatio,
sine
qua
nunquam
ecclesia
ipsa
exstitisset.
Vanissimum
est
igitur
commentum,
scripturae
iudicandae
potestatem
esse
penes
ecclesiam;
ut
ab
huius
nutu
illius
certitudo
pendere
intelligatur.
Quare
dum
illam
recipit
ac
suffragio
suo
obsignat,
non
ex
dubia
aut
alioqui
nutabunda
authenticam
reddit;
sed
quia
veritatem
esse
agnoscit
Domini
sui,
pro
pietatis
officio,
nihil
cunctando
veneratur.
Quod
autem
rogant,
unde
persuadebimur
a
Deo
fluxisse,
nisi
ad
ecclesiae
decretum
confugiamus?
perinde
est,
ac
si
quis
roget,
unde
discemus
lucem
discernere
a
tenebris,
album
a
nigro,
suave
ab
amaro?
Non
enim
obscuriorem
veritatis
suae
sensum
ultro
scriptura
prae
se
fert,
quam
coloris
sui
res
albae
ac
nigrae;
saporis,
suaves
et
amarae.
23.
Scio
equidem
vulgo
citari
Augustini
sententiam,
ubi
se
evangelio
crediturum
negat,
nisi
ecclesiae
ipsum
moveret
autoritas.
1)
Sed
quam
perperam
et
calumniose
citetur
in
eum
sensum
ex
contextu
facile
est
deprehendere.
Negotium
illi
erat
cum
Manichaeis,
qui
absque
controversia
credi
sibi
volebant,
quum
veritatem
se
habere
pollicerentur,
non
ostenderent.
Quia
vero
ut
Manichaeo
suo
fidem
astruerent,
obtendebant
evangelium,
rogat
quidnam
facturi
sint,
si
in
hominem
incidant
qui
ne
evangelio
quidem
credat?
quo
genere
persuasionis
eum
sint
in
suam
sententiam
adducturi?
Postea
1)
Locus
est
contra
epist.
fundamenti
c.
5.
19*
|