5:293
DE
SACERDOTIO
PAPALI
ABIICIENDO.
rae
est)
quid
tamen
operam
suam
magno
venditent,
cuius
ne
quod
omnino
pretium
exstet,
ipsi
diligenter
provident?
In
re
perspicua
longiori
argumentatione
opus
non
est.
Miseram
plebeculam,
cuius
eruditores
videri
volunt,
quum
tanta
ignorantiae
caligine
excaecatam,
tot
errorum
praestigiis
delusam,
tot
mendaciorum
fascinis
incantatam
et
consopitam
satis
norint
(quod
nemini
quidem
est
incognitum),
sentire
ut
nihil
queat,
nisi
quod
manibus
pedibusque
palpet
atque
attrectet:
quia
tamen
ingenue
verum
dicere
periculosum
est,
nec
suam
vocationem
tanti
aestimant,
ut
fraudi1)
sibi
osse
velint,
in
ea
docenda
obscuritatem
data
opera
et
vafritiem
adhibent,
qua
vel
acutissimum
quemque
fallere
conantur.
Istudne,
quaeso,
docere
est,
quum
apud
rusticanos
homunciones,
natura
non
valde
argutos,
prava
etiam
institutione
hebetatos,
habenda
est
oratio^
sententias
per
se
hominum
ingenio
difficiles,
sic
perplexis
aenigmatibus
implicare,
quo
in
illis
intelligendis
Oedipus
quoque
ipse
laboret?
Nam
si
quid
dicere
eiusmodi
instituunt,
unde
sibi
aliquid
negotii
molestiaeve
fore
suspicentur,
illud
velut
conceptis
verbis
obscurissime
effantur:
ut
si
discrimen
immineat,
tergiversatione
semper
elabi
possint.
Atque
id
potissimum
[pag.
60]
iis
in
rebus
usu
venit,
quas
explicatissime
et
tradi
et
enarrari
christianae
ecclesiae
referebat:
quandoquidem
ut
quidque
ad
stabiliendum
Christi
regnum
maxime
conducit,
ita
Satanae
est
odiosissimum
eiusque
furore
impetitur
acerrime.
Itaque
sic
de
fide
concionantur,
ut
plebis
diffidentiam
nihilo
emendent
magis,^quam
si
tacerent.
Sic
Christum
mediatorem
ostendunt,
ut
in
sanctis
semper
haereatur.
Sic
Dei
gratiam
praedicant,
ut
eadem
meritorum
propriaeque
iustitiae
hallucinatio
semper
maneat.
Sic
verbi
Dei
autoritatem
commendant,
ut
pluris
fiant
fabulosa
hominum
commenta.
Sic
Deum
unum
colendum
docent,
ut
eandem
semper
idololatriam
relinquant.
Sic
de
vera
religione
disserunt,
ut
e
tot
impiis
superstitionibus
nullam
convellant.
Denique
sic
veritatem
proponunt,
ut
stet
mendacium
semper
incolume.
Apagesis
tergiversatoriam
istam
calliditatem
et
perplexitatem
affectatam,
ab
eo
qui
docendi
munus
profitetur:
cuius
prima
est
virtus,
auditorum
captui
sese
attemperare.
A
christiano
vero
doctore
quam
longissime
arceatur,
a
quo
nihil
nisi
sincerissimum
et
simplicissimum
audiri
debet.
Nam
si
docendus
est
populus,
quorsum
istaec
2)
aenigmata,
quae
nihilo
doctiorem
dimittant
audito-
1)
Sic
omnino
legendum,
quanquam
editiones
omnes
habeant
laudi,
sola
principe
excepta
ubi
vitio
operarum
raudi
legitur.
Versio
gallica
sensum
bene
expressisse
nobis
videtur:
ils
n'estiment
pas
tant
leur
vocation
que
pour
la
bien
exercer
ils
veuillent
aucunement
se
mettre
en
danger
de
leurs
personnes.
2)
Ed.
1552
vitiose:
istae;
inde
recentiores
ex
coniectura:
ista.
|