29:293
293
IN
L
LIB.
SAMUEL,
CAP.
IL
294
annis
loquuti,
conveniunt,
Deum
in
omnibus
suis
consiliis
esse
perfectissimum:
atque
adeo
nos
si
penitius
quam
liceat
eius
secreta
scrutari
susceperimus,
in
immensam
abyssum
demersum
iri,
et
labyrinthum
ingressuros
ex
quo
nullus
detur
exitus.
Sunt
enim
admiranda
Dei
opera,
imo
ipse
fons
est
omnis
sapientiae:
sapientiae,
inquam,
quae
omnem
humanum
captum
superet,
atque
adeo
quam
ipsi
angeli
suspiciunt.
Quis
enim
singula
Dei
opera
expendens
in
sese
non
obruatur
confusione,
si
mente
se
assequuturum
illa
speret?
Meditanda
quidem
illa
sane
sunt
nobis,
sed
nunquam
adeo
perfecte
id
futurum
est,
ut
singulorum
notitiam
assequamur:
verumtamen
sciendum
etiam
ea,
vel
tantillum
a
nobis
delibata,
maximam
utilitatem
allatura:
Deumque
nobis
ex
illis
sui
glorificandi
maximum
argumentum
praeiturum,
atque
omni
fastu
et
arrogantia
deposita,
qua
plerumque
turgidi
mortales
sese
supra
ipsos
angelos
efferunt,
cum
summa
modestia
et
animi
demissione
ipsius
adorandi.
Atque
hinc
conspicuum
est,
quum
scriptura
de
Dei
sapientia
loquitur,
eumque
omnisapientem
vocat,
non
loqui
tantum
de
sapientia
quae
in
Deo
solo
haeret,
sed
quae
sese
in
omnibus
eius
operibus
patefacit.
Quum
igitur
praeter
hominum
exspectationem
aliquid
contingit,
aut
suam
Deus
potentiam
exserit,
quam
tamen
satis
apprehendere
non
possumus,
huius
doctrinae
memores,
sic
illa
Dei
opera
admiremur,
ut
in
omnibus
ipsum
glorificemus
:
ac
licet
omnem
nostrum
captum
et
spem
superent,
quae
illo
duce
suscipimus,
adeo
quidem
ut
unde
faciamus
initium
incerti
simus,
ac
penitus
caecutiamus:
hoc
nobis
sufficiat
si
ipsum
solum
omnisapientem
esse
firma
et
constanti
fide
tenuerimus.
Et
quandoquidem
ipse
Deus
est
scientiarum,
discamus
modeste
de
nobis
sentientes
nos
nostro
pede
metiri,
ac
nostram
cum
ipsius
sapientia
comparare
metuamus:
sed
eius
omnipotentia
freti
sciamus
ipsum
quaecunque
promisit
et
quae
ad
nostram
salutem
esse
necessaria
cognoverit
impleturum,
denique
etiam
praeter
opinionem
pro
nobis
omnia
praestiturum.
Agite
vero,
fratres,
coram
Dei
Opt.
Max.
maiestate
supplices
facti
procumbamus,
ac
peccata
coram
ipso
confitentes
precemur
ut
nos
sancti
sui
spiritus
virtute
regat,
quo
ad
ipsum
non
tantum
veniam
deprecaturi
accedamus,
sed
hac
mente
ut
nos
totos
ipsi
regendos
sic
permittamus,
ne
nobis
ipsis
aut
vanis
opinionibus
nostris
addicti
simus,
sed
ipsemet
pro
suo
arbitrio
regat
nos,
suppeditans
dona
sua
quibus
natura
prorsus
vacui
sumus,
eique
pro
ipsis
acceptis
gratias
immortales
agamus.
Interea
vero
nos
suae
voluntati
conformes
ita
efficiat,
ut
re
ipsa
nos
in
filiorum
ipsius
numerum
ascitos
demonstremus,
quum
patrem
nostrum
ipsum
profitemur,
ete.
|