1:293
CAP.
L
DE
COGNITIONE
DEI.
A10;
B
9;
C
9.]
efficacem
provideret:
hac
recta
via
contendendum
nobis
est,
si
ad
sinceram
Dei
contemplationem
serio
aspiramus.
Ad
verbum,
inquam,
est
veniendum,
ubi
probe,
et
ad
vivum,
nobis
a
suis
operibus
describitur
Deus:
dum
opera
ipsa
non
ex
iudicii
nostri
pravitate,
sed
aeternae
veritatis
regula
aestimantur.
Ab
eo
si
deflectimus,
quamlibet
strenua
enitamur
celeritate,
quia
tamen
extra
viam
cursus
erit,
nunquam
ad
metam
pertingemus.
Sic
enim
cogitandum
est:
fulgorem
divini
vultus,
quem
et
apostolus
inaccessum
vocat
(1
Tim.
6,
16),
esse
nobis
instar
inexplicabilis
labyrinthi,
nisi
verbi
linea
in
ipsum
dirigamur.
Ut
satius
sit
in
hac
via
claudicare,
quam
extra
eam
celerrime
currere.
Proinde
David,
ubi
commemoravit
gloriam
Dei
a
coelis
enarrari
(Psal.
19,1
ss.),
opera
manuum
enuntiari
a
firmamento,
ab
ordinata
dierum
noctiumque
serie
maiestatem
eius
praedicari,
deinde
ad
verbi
mentionem
descendit:
lex,
inquit,
Domini
immaculata,
convertens
animas;
testimonium
Domini
fidele,
sapientiam
praestans
parvulis;
iustitiae
Domini
rectae,
laetificantes
corda;
praeceptum
Domini
lucidum,
illuminans
oculos;
significans
illam,
universalem
esse
omnium
institutionem;
hanc
vero,
peculiarem
filiorum
Dei
scholam.
Hinc
et
illud
emanavit
quod
Samaritanae
mulieri
dicebat
Christus
(Ioan.
4,
22);
gentem
eius
et
reliquos
omnes
populos
adorare
quod
nescirent;
solos
Iudaeos
Deo
vero
cultum
exhibere.
Nam
quum
humana
mens,
pro
sua
imbecillitate,
pervenire
ad
Deum
nullo
modo
queat,
nisi
sancto
eius
verbo
adiuta
et
sublevata,
omnes
tunc
mortales,
exceptis
Iudaeis,
quia
Deum
sine
verbo
quaerebant,
necesse
fuit
in
vanitate
atque
errore
versari.
21.
Ubi
sermonem
Dei
esse,
qui
proponitur,
in
confesso
est,
nemo
est
tam
deploratae
audaciae,
nisi
forte
et
sensu
communi
et
humanitate
quoque
ipsa
destitutus,
qui
fidem
loquenti
derogare
ausit.
Sed
quoniam
non
quotidiana
e
coelis
redduntur
oracula,
et
scripturae
solae
exstant,
quibus
visum
est
Domino
suam
perpetuae
memoriae
veritatem
consecrare,
obiter
attingendum
est,
quo
iure
eandem
apud
fideles
autoritatem
obtineant,
ac
si
vivae
ipsae
Dei
voces
exaudirentur.
Res
sane
dignissima
quae
et
tractetur
fusius
et
accuratius
expendatur.
Sed
dabunt
veniam
lectores,
si
magis
respiciam
quid
ferat
operis
instituti
ratio,
quam
huius
rei
amplitudo
requirat.
Invaluit
autem
apud
plerosque
perniciosissimus
error,
scripturae
tantum
inesse
momenti,
quantum
illi
ecclesiae
suffragiis
conceditur:
ac
si
vero
aeterna
inviolabilisque
Dei
veritas
hominum
arbitrio
niteretur.
Sic
enim
magno
cum
ludibrio
spiritus
sancti
quaerunt:
ecquis
nobis
fidem
faciat,
haec
a
Deo
prodiisse?
ecquis
salva
et
intacta
ad
nostram
usque
aetatem
pervenisse
certiores
reddat?
ecquis
persuadeat,
librum
hunc
reverenter
excipiendum,
alterum
numero
expungendum,
nisi
certam
|