9:292  fuerit  homo,  hanc  rectitudinem,  quae  fluxa  et  caduca  erat,  cum  Dei  praedestinatione  non  pugnare,  qua  factum  e&t  ut  sua  culpa  periret  qui  purae  naturae,  imo  [pag.  43]  eius  qua  ornatius  erat  praestantiae  intuitu,  ad  salutem  creatus  erat:  ideoque  perperam  et  stulte  infers  fuisse  creatum  ut  bonus  periret,  quum  sua  infirmitate  cecidisse  palam  sit,  ut  non  nisi  iustae  damnationi  obnoxius  periret.  Porro  ut  inter  se  duo  haec  conveniant,  paulo  post  clarius  videbimus.  Obiicis  Deum  nolle  mortem  peccatoris.  Sed  attende  quid  sequatur  apud  prophetam,  nempe  quia  omnes  ad  resipiscentiam  invitet.  Ergo  omnibus  qui  in  viam  redeunt,  offertur  venia.  Nunc  videndum  est  an  in  libero  cuiusque  arbitrio  posita  sit  conversio  quam  requirit  Deus,  an  vero  singulare  sit  eius  donum.  Quatenus  ergo  omnes  ad  poenitentiam  hortatur,  merito  negat  propheta  velle  mortem  peccatoris.  Cur  autem  non  omnes  aequaliter  ad  se  convertat,  penes  ipsum  abscondita  est  ratio.  Quod  citare  soletis  ex  Paulo,  Deum  omnes  velle  salvos  fieri  (1  Tim.  2,  4),  quam  nihil  errori  vestro  suffragetur,  alibi  planum  fecisse  mihi  videor.  Nam  [pag.  44]  certo  certius  est,  Paulum  illic  non  de  singulis  hominibus  agere,  sed  intelligere  ordines  et  genera  vocationum.  Iusserat  pro  regibus  aliisque  praefectis,  et  quicunque  magistratum  gerebant,  preces  concipi.  Quia  quotquot  tunc  gladio  armati  erant  totidem  professi  erant  ecclesiae  hostes,  absurdum  videri  poterat  ecclesiam  precari  pro  eorum  salute.  Paulus  ut  offendiculum  praeveniat,  Dei  gratiam  ad  ipsos  quoque  extendit.  Plus  forte  coloris  est  in  Petri  verbis,  Deum  neminem  velle  perire,  sed  omnes  recipere  ad  poenitentiam  (2  Petr.  3,  9):  verum  si  quid  in  priore  membro  ambiguum  erat,  explicatione  mox  addita  liquescit.  Sane  quatenus  vult  Deus  recipere  omnes  ad  poenitentiam,  neminem  vult  perire:  sed  ut  recipiantur,  venire  necesse  est.  Praeveniri  autem  a  Deo  ubique  clamat  spiritus,  qui  donec  trahantur,  carnis  suae  contumaciae  addicti  manent.  Si  tibi  vel  minimum  [pag.  45]  restaret  iudicii,  annon  agnosceres  longum  esse  discrimen  inter  haec  duo:  corda  hominum  ex  lapideis  carnea  fieri,  ut  sibi  displiceant,  ac  veniam  supplices  deprecentur:  deinde  ubi  ita  mutati  sunt,  recipi  in  gratiam.  Utrumque  sui  beneficii  Deus  esse  praedicat,  dare  cor  novum  ut  resipiscamus,  et  supplicibus  clementer  ignoscere.  Nisi  recipere  paratus  esset  Deus  qui  eius  misericordiam  vere  implorant,  non  diceret:  Convertimini  ad  me,  et  ego  convertar  ad  vos  (Zach.  1,  3).  Verum  si  in  hominis  arbitrio  esset  poenitentia,  non  diceret  Paulus:  Si  forte  det  illis  Deus  poenitentiam  (2  Tim.  2,  25).  Imo  nisi  idem  Deus,  qui  ad  poenitentiam  omnes  voce  hortatur,  arcano  spiritus  motu  electos  adduceret,  non  diceret  Ieremias  (31,  18):  Converte  me  Domine,  et  convertar: