8:292  paucis  conferri  gratiam,  quae  omnibus  ex  aequo  negari  iure  poterat.  An  dicemus  sibi  apostolos  comparasse,  quod  illis  datum  esse  asserit  Dominus?  Nec  leviter  praetereundum  est,  quod  mysteria  appellat,  quae  apud  ipsos  eloquitur.  Et  certe  nihil  est  in  tota  spirituali  doctrina,  quod  non  longe  superet  mentis  nostrae  captum,  proculque  fugiat.  Quare  nec  ulla  verborum  quamlibet  dilucida  explicatio  sufficiet,  nisi  spiritus  nos  simul  doceat.  Sed  Christus  hoc  quoque  tanquam  rarae  dignationis  pignus  *)  magnifieri  vult  a  suis  discipulis,  quod  in  externa  docendi  ratione,  hominum  vulgo  eos  praeferat.  Quanquam  gradatim  ad  singulare  illud  privilegium  eos  deducit,  quo  vere  domestici  ab  alienis  differunt:  nempo  ut  divinitus  edocti,  quae  altiora  sunt  sensu  carnis,  comprehendant.  Clamat  subinde  Christus:  Qui  habet  aures  audiendi,  audiat  (Matth.  13,  9;  Luc.  8,  8).  Quibus  verbis  non  tantum  ab  ignavis  auditoribus  attentos  discernit:  sed  surdos  esse  intelligit,  quibus  aures  non  sunt  a  Domino  perforatae  (Psal.  40,  7).  Quod  beneficium  David  totius  ecclesiae  nomine  celebrat.  2)  Non  ero  singulis  excutiendis  longior.  Summa  haec  sit:  Si  Dei  spiritum,  qui  per  apostolos  loquutus  est,  prophetae  interpretem  admittimus,  arcanum  et  incomprehensibile  [pag.  75]  Dei  iudicium,  dum  maiorem  populi  partem  excaecat,  ne  videat  videndo,  adorandum  esse.  Cessent  hic  quaecunque  nobis  in  mentem  venire  possunt  rationes.  Nam  si  in  hominibus  haeremus,  primum  certe  hoc  erit,  Dominum  petentibus  liberaliter  dare:  alios  tabescere  in  sua  inopia,  cuius  remedium  non  quaerunt.  Atqui,  nisi  succurrat  quod  ait  Augustinus,3)  divinae  esse  beneficentiae  non  tantum  ut  aperiatur  pulsantibus,  sed  etiam  ut  pulsemus  et  petamus:  nondum  satis  nota  est  nobis,  qua  laboramus  inopia.  Ad  auxilium  si  venitur,  experientia  evincit,  non  omnibus  expositam  esse  illam  spiritus  virtutem,  qua  fit  quod  fieri  oportet.  Nemo  se  vanis  blanditiis  fallat.  Qui  ad  Christum  accedunt,  iam  filii  Dei  erant  in  eius  corde,  quum  in  se  hostes  essent:  et  quia  praeordinati  erant  ad  vitam,  Christo  dati  sunt.4)  Quare,  ut  fideliter  monet  Augustinus,6)  se  gratiae  vasa  esse  meminerint,  non  meritorum:  quando  gratia  illis  omne  meritum  est.  Nec  alia  nos  cognitio  iuvet,  quam  quae  admiratione  claudatur.  Eideant  nos  qui  volent:  modo  stupori  nostro  Deus  e  coelo  annuat,  et  angeli  applaudant.  Nunc  quae  ex  Pighii  obiectis  aliquid  coloris  1)  privilege.  2)  que  David  monstre  estre  singulier  aux  enfans  de  Dieu.  3)  De  bono  persever,  cap.  23.  4)  Vide  Aug.  de  corrept,  et  gratia  cap.  5.  Ibid.  cap.  8  et  9.  5)  Ibid.  cap.  7.