10.1:292
conscientia
mea
non
ferebat,
quemadmodum
et
supra
Dei
verbo
repugnare
ostendi,
abstinuerim,
ne
contaminaret
proptereaque
factum
sit,
ut
quod
minime
volebam,
tuam
maiestatem
forte
ofienderim,
Caesar:
nihilominus
tamen
cum
Daniele
profitebor,
nihil
me
commisisse,
quod
tibi
molestum
esse
debuerit.
Ut
enim
Daniel
quum
non
pareret
principis
sui
edicto,
quod
ille
malorum
hominum
consilio
ediderat,
nihilominus
officium
suum
fecit,
et
obsequium
quod
illi
debebatur
reddidit:
sic
et
ego
existimo
non
minus
vel
officiosum
vel
morigerum
esse
me,
ut
qui
nihil
in
te
deliquerim:
sed
tantum
reiecerim,
quod
Dominus
non
patiebatur
me
amplecti.
Atque
ut
hanc
meam
excusationem
accipias,
Caesar,
vehementer
a
tua
maiestate
peto:
et
eo
quidem
[pag
45]
magis,
quod
nihil
mihi
gravius
sit
tua
indignatione.
Si
mihi
conscius
essem
iniustae
alicuius
offensionis,
equidem
me
offerrem
supplicio,
potius
quam
tali
tantoque
lugentis
animi
moerore
oppressus
viverem.
Sed
quum
satis
constet,
nulla
iusta
causa
adversarios
tuam
erga
[me]
maiestatem
irritasse:
quid
facere
possum,
quam
ut
et
a
te
supplex
petam,
velis
meam
innocentiam
cognoscere,
et
Dominum
orem,
ut
affectus
erga
te
meos
tibi
patefaciat?
Eos
enim
si
propius
inspexisses,
Caesar,
facile
te
placare
possent.
Saltem
intelligeres,
nil
me
unquam
optasse,
vel
nunc
etiam
optare,
quam
sub
tuo
imperio
vitam
degere
in
iusto
Dei
timore:
quod
si
mihi
Dominus
aliquando
tribuerit,
ut
audita
cognitaque
causa
probes
hanc
meam
excusationem,
praeclare
admodum
mecum
actum
esse
existimabo.
Interim
tamen
ea
me
reficiet
maxima
consolatio,
rectam
hic
esse
meam
puramque
coram
Deo
et
eius
angelis
conscientiam:
idque
etiam
hominibus
manifestum
fore,
si
perspecta
fuerit
aliquando
compertaque
veritas.
Jacobus
a
Burgundia
Lectori.
Iam
biennium
fere
praeteriit,
ex
quo
apologiam
hanc
meam
conscripseram,
eo
quidem
consilio,
ut
Caesareae
maiestati
oblata,
me
purgaret
a
calumniis
ac
vindicaret,
quas
homines
malevoli
vel
potius
Christi
sanaeque
doctrinae
hostes
de
me
sparserant.
Sed
multa
inter
id
tempus
acciderunt,
quae
hactenus
fuerunt
obstaculo,
quominus
e
manibus
meis
exiret.
Toto
enim
anni
decursu,
gravi
et
continuo
morbo
vexatus
fui
ut
de
ineunda
ratione
cogitare
non
licuerit
Tunc
quoque
aut
paulo
post
dissipatus
fuit
rumor,
Caesarem
Argentorato,
l)
ubi
manebam,
iter
facturum
esse.
1)
Argentoratum?
Haec
mihi
perquam
opportuna
fuisset
facultas,
me
et
conscriptam
a
me
defensionem
eius
maiestati
offerendi.
Verum
quum
haec
spes
me
frustrata
esset,
quia
alio
deflexerat:
dedi
operam,
quoad
in
me
fuit,
ut
Ratisbonae
illi
offerretur.
Atque
hac
de
re
legatos
principum
protestantium,
misso
illuc
nuncio
rogavi:
qui
has
partes
suscipere
non
recusassent,
nisi
iam
aliqua
suspicio
oriri
coepisset
istorum
motuum,
qui
postea
sequuti
sunt.
Interea
exspectabam,
dum
componerentur
controversiae,
ac
imperii
ordines
cum
capite
in
gratiam
redirent.
Quae
etiam
optima
fuisset
opportunitas
conciliandi
mihi
ad
Caesaream
maiestatem
aditus.
Sed
videmus
ut
adhuc
malum
duret,
magno
piorum
omnium
moerore
ac
gemitu:
quibus
|