1:292
[A9;
B
8;C8.
19.
Ergo,
ut
Deus,
ad
spoliandam
omni
patrocinio
hominum
impietatem,
numinis
sui
fulgorem
in
creaturis
delineatum
sine
exceptione
universis
proponit:
ita
quibus
se
destinavit
in
salutem
manifestare,
eorum
imbecillitati
efficaciore
remedio
succurrit.
Nam
in
eorum
eruditionem
non
mutis
duntaxat
magistris
utitur,
sed
os
quoque
sacrosanctum
reserat;
neque
tantum
promulgat,
colendum
aliquem
esse
Deum,
sed
eum
se
esse
simul
pronuntiat,
qui
colendus
sit.
Nec
ipsos
docet
modo
in
Deum
respicere,
sed
se
quoque
exhibet
in
quem
respiciant.
Hunc
enim
ordinem
ab
initio
Dominus
in
servorum
suorum
vocatione
tenuit,
ut
praeter
omnia
illa
documenta
verbum
quoque
adhiberet,
quae
multo
rectior
et
familiarior
est
ad
ipsum
dignoscendum
nota.
Sic
Adam
sic
Noe,
sic
Abraham
et
reliqui
patres
in
cognitionem
eius
interiorem
verbo
illuminati
penetrarunt;
sive
illis
instillabatur
per
oracula
et
visiones,
sive
prioribus
ita
revelatum,
eorum
ministerio,
quasi
per
manum
illis
1)
tradebatur.
Neque
tamen
intererat,
quo
tandem
modo
fierent
eius
verbi
participes,
modo
a
Deo
profectum
esse
intelligerent;
cuius
rei
Deus
indubiam
semper
fidem
fecit,
quoties
eius
revelationi
voluit
esse
locum.
Ergo
peculiariter
se
paucis,
evidenti
praesentiae
suae
dato
signo,
insinuavit,
ac
salvificae
doctrinae
thesaurum
apud
eos
deposuit,
cuius
ipsi
rursum
ad
posteritatem
dispensatores
forent.
Qualiter
Abraham
videmus
foedus
aeternae
vitae,
apud
se
coelesti
oraculo
depositum,
et
propagasse
in
totam
familiam,
et
in
longam
generationem
transmittendum
curavisse.
Atque
hoc
quidem
interstitio,
iam
tum
a
reliquis
nationibus
distinguebatur
Abrahae
progenies,
quod
singulari
Dei
beneficio
in
istam
verbi
communionem
admissa
erat.
20.
Porro
ubi
ecclesiam
aliquanto
adhuc
selectiorem
erigere
Domino
visum
est,
illud
ipsum
verbum
et
solenniore
ritu
promulgatum
et
tabulis
consignatum
voluit.
Tunc
ergo
scriptis
commendari
coeperunt
Dei
oracula,
quae
antea
de
manu
in
manum
tradita
in
populo
Dei
asservabantur.
Qua
in
re
singulari
providentia
Deus
posterorum
saluti
consuluit.
Nam
si
reputamus
quam
lubricus
sit
humanae
mentis
lapsus
in
Dei
oblivionem,
quanta
in
omne
genus
erroris
proclivitas,
quanta
ad
confingendas
identidem
novas
et
factitias
religiones
libido:
perspicere
licebit
quam
necessaria
fuerit
talis
coelestis
doctrinae
consignatio,
ne
vel
oblivione
deperiret,
vel
errore
evanesceret,
vel
audacia
hominum
corrumperetur.
Quum
itaque
palam
sit,
Deum,
erga
eos
omnes,
quos
unquam
erudire
cum
fructu
voluit,
subsidium
verbi
adhibuisse,
quod
effigiem
suam
in
mundi
compositione
impressam
parum
esse
1)
posteris
1543
et
seqq.
contra
mentem
autoris.
|