8:291  291  DE  AETERNA  DEI  292  quorum  virulentam  malitiam  expertus  erat,  dicit:  Bene  spiritus  sanctus  loquutus  est  per  os  Iesaiae:  Auribus  audietis,  et  non  intelligetis:  accusat  quidem  eos  ut  digni  sunt  Sed  perperam  inde  ac  inscite  colliget  quispiam,  obdurationis  initium  ab  illa  malitia  esse,  quasi  non  ipsius  malitiae  occultior  esset  causa,  naturae  corruptio:  quasi  etiam  non  ideo  in  corruptione  demersi  manerent,  quia  arcano  Dei  consilio,  antequam  nascerentur,  reprobi,  non  eruuntur.')  Nunc  Ioannem  audiamus,  qui  minime  ambiguus  nobis  erit  interpres  (Ioan.  12,  37  seqq.).  Quum  multa  signa  fecisset  Iesus,  inquit,  non  credebant:  ut  sermo  Iesaiae  (53,  1)  impleretur:  Domine,  quis  credidit  auditui  nostro,  et  brachium  Domini  cui  revelatum  est?  propterea  non  poterant  credere,  quia  iterum  dixit  (6,  9):  Excaecavit  oculos  illorum,  ete.  Hic  certe  non  commemorat  Ioannes,  suo  vitio  impeditos  esse  Iudaeos,  ne  crederent.  Quod  etsi  verissimum  erat,  altius  tamen  conscendit.  Spectandum  enim  est  eius  consilium.  Eudes  et  infirmos  [pag.  73]  non  leviter  turbabat,  quum  audirent,  Christo  non  fuisse  locum  in  populo  Dei.  Respondet,  non  credere,  nisi  quibus  datum  est:  paucos  autem  esse,  quibus  brachium  suum  revelet  Deus.  Alterum  postea  vaticinium,  de  quo  nunc  vertitur  quaestio,  in  eundem  finem  attexit.  Et  magnum  habet  pondus  quod  inserit,  non  potuisse  ipsos  credere.  Nunc  quantumvis  se  torqueant  homines,  discriminis  tamen  causa,  cur  brachium  suum  non  omnibus  Deus  revelet,  abscondita  latet  in  aeterno  eius  decreto.  Sane  aliud  voluit  evangelista,  quam  fidem  speciale  esse  donum,  et  altiorem  esse  Christi  sapientiam,  quam  ut  sub  humanos  sensus  cadat,  ne  mundi  incredulitas  nos  percellat,  si  quando  vel  acutissimi  deficiant.  Ergo2)  nisi,  quod  evangelista  ex  professo  contendit,  eludere  libet:  quod  pauci  evangelium  recipiunt,  statuendum  est  inde  pendere,  quia  frustra  exterior  vocis  sonus  aures  verberat,  donec  intus  corda  Deus  tetigerit.  Diversa  tribus  reliquis  evangelistis  (Matth.  13,  11;  Marc.  4,  12;  Luc.  8,  10)  huius  citandi  loci  occasio  fuit.  Discipulos  suos  illic  secernit  Christus  a  vulgo  hominum.  Datum  illis  esse  pronunciat,  nosse  regni  coelestis  mysteria,  se  vero  loqui  apud  alios  in  parabolis,  ut  audientes  non  audiant,  et  sermo  Iesaiae  impleatur.  Quos  aenigmatice  alloquutus  est  Christus  sine  profectu,  indignos  maiori  luce  fuisse  non  nego  [pag  74]:  sed  rogo  vicissim,  quo  merito  digniores  fuerint  apostoli,  quos  familiariter  Christus  admittit?  Statuitur  antithesis:  1)  vide  Aug.  lib.  ad  Bonif.  2  cap.  6.  2)  Parquoy  si  nous  ne  voulons  nous  mocquer  a  nostre  ≪scient  de  l'Esprit  de  Dieu,  controuvans  des  subterfuges  pour  eschapper  de  ce  que  dit  l'Evangeliste  etc.