5:291
EPISTOLA
II.
est,
rursum
vendis,
rursum
crucifigis.
Quid
est
enim
aliud,
ecclesiam
(quam
suo
sanguine
Christus
acquisivit)
modo
improbam
lucri
cupiditatem
expleas,
dissipandam
prostituere,
quam
ipsum
Christi
sanguinem,
quo
aestimata
est
pretio
addicere?
Quid
est
autem
Christum
crucifigere,
nisi
hoc
est?
sanguini
eius
contemptim
illudere,
ac
tantum
non
ipsum
ludibrio
habere?
Et
hanc
scilicet
tam
insignem
contumeliam
semper
feret
ille,
quem
pater
gloria
et
honore
coronavit?
Tu
vero,
si
sapies,
nunc
sacrosanctum
Christi
sanguinem,
quanti
meretur,
potius
aestimabis:
quam
exspectabis,
dum
supplicii
atrocitate
discas,
quanti
a
Domino
ipso
fiat.
Proinde
videndum
nunc
tibi
quoque
est,
quo
iure
ad
te
redeat
proventus
ille
amplissimus,
quem
episcopi
dum
esse
iactas,
tuum
facis.
Equidem
video
sic
esse
a
Domino
constitutum,
ut
qui
evangelium
administrant,
iis
vicissim,
quidquid
est
ad
usus
vitae
necessarium,
administretur.
Nec
illi
placere,
ut
os
obligetur
bovi
trituranti.
Sed
quis
tibi
concedat,
ut
fructum,
quo
evangelii
ministerium
Dominus
muneratur,
ipse,
nihil
minus
quam
evangelii
minister,
legas,
et
quae
bovi
trituranti
adiudicat
alimenta,
otiosus
vores?
Presbyteros,
qui
bene
praesunt,
nobis
commendat
apostolus
(1
Tim.
5,
17),
ut
duplici
in
honore
habeantur,
praesertim
qui
in
verbo
laborant.
Eum
ergo
qui
sibi
honorem
poscit
episcopi,
bene
regendo
prius
efficere
aequum
est,
ut
honore
dignus
iure
censeatur.
Quod
si
etiam
ita
te
geras,
ut
ad
optimi
pastoris
fidem,
studium,
diligentiam,
integritatem
nihil
desiderari
possit:
quorsum
tamen
immodica
illa,
nullisque
[pag.
58
j
finibus
terminata
opulentia
?
Vitaene
pastoris
sustinendae,
cuius
ipsam
moderationis
esse
vult
Dominus,
limitata,
ac
non
tyrannicae
potius
luxuriae
par
est?
Sed
eam
nondum
reprehendo,
quae
suo
postea
loco
perstringetur.
Hanc
in
praesentia
duntaxat
improbitatem
accuso:
quod
uberrimos
inde
fructus
referas,
sementem
ubi
penitus
nullam
feceris.
Haec,
inquam,
impudentissima
est
rapacitas:
et,
quod
audire
ordinis
tui
homines
minime
sustinent,
furtum
bis
manifestum:
cum
qui
manum
operi
nunquam
admoverit,
operae
tamen
mercedem
imperiose
flagitare.
Si
fustuario
dignus
est,
qui
vicini
parietem
perfodisse
sit
deprehensus,
quo
in
eius
arcam
involaret:
flagitiosum
hoc
tuum
latrocinium,
quae
furcae
satis
pro
dignitate
mulctabunt,
qui
hinc,
quod
officii
laboribus
debetur
stipendium,
suffuraris,
inde
omnium
domos
rapacissime
depraedaris?
Sic
quidem
longa
annorum
praescriptione
obtinuit
illa
furandi
licentia,
ut
honestis
etiam
titulis
ornetur.
Verum
utcunque
inter
homines
aestimetur,
non
eorum
errore
tamen
rescindetur,
quae
semel
adversus
eam
pronunciata
est
a
Domino
sententia:
Vae
pastoribus,
inquit
(Iez.
34,
lss.),
qui
pascunt
semetipsos.
Nonne
greges
a
pastoribus
pasci
moris
est?
Vos
autem
lac
|