29:291
291
HOMILIA
V.
292
illa
sola
oculos
coniicerenms.
Porro
si
in
morbum
etiam
aliquem
inciderimus,
heu
in
quos
gemitus,
et
in
quas
querelas
erumpimus,
heu
quam
indignabunde
adversus
Deum
obmurmuramus,
non
tribuentes
illi
potentiam
quae
illi
propria
est?
Idcirco
Anna
de
Dei
fortitudine
nominatim
loquitur,
et
non
contenta
Deum
vel
Dominum
aeternum
dicere,
adiicit:
Deus
noster,
quae
maximi
momenti
voces
sunt.
Nam
saepe
quidem
videas
incredulos
Dei
virtutem
sentire:
sed
quid
hic
sensus
aliud
facit
quam
quod
magis
adversus
Deum
ipsos
irritat,
quod
pro
vero
Deo
non
agnoscant?
Atque
haec
ratio
est
cur
Anna
Deum
fortem
suumque
Deum
nuncupet,
quod
hac
potentia
et
virtute
fidem
nostram
oporteat
confirmari,
quandoquidem
in
nostris
difficultatibus
et
angustiis
illas
exserit.
Ergo
quum
Deus
suam
potentiam
ad
suos
tutandos
producat,
agite
illam
tanquam
fortissimum
clypeum
quibuslibet
Satanae
insultibus
atque
tentationibus
fortiter
opponamus.
Pergens
Anna,
Dominum,
notitiarum
Deum
appellat,
quibus
verbis
indicat
nihil
mortales
suis
fraudibus
atque
dolis
promovere,
sed
tum
maxime
decipi
quum
se
voti
compotes
factos
arbitrantur.
Deus
enim
scientiarum
Deus
est.
Neque
vero
existimandum
est
scientiae
nomine
Annam
hic
artes
liberales
quae
in
academiis
docentur,
sed
consilia
et
artes
ad
gubernationem
proprias
intelligere
:
Deoque
nihil
ad
huius
orbis
administrationem
deesse
profiteri:
quasi
diceret
Dei
providentiam
res
omnes
pertingere
:
quod
quia
non
poterat
voce
una
commode
satis
exprimere,
nec
nos
satis
meditari
ut
par
est,
dicit
Deum
esse
Deum
notitiarum
seu
scientiarum.
Hic
vero
diligenter
observandum,
quae
Deo
tribuuntur,
sic
illi
esse
propria
ut
hominibus
non
conveniant:
quare
quisquis
ab
hominibus
ipsis
scientiarum
cognitionem
manare
putaverit,
nae
tantumdem
de
Dei
autoritate
detraxerit,
quod
sit
Deus
unus
omnis
scientiae
fons
et
origo.
Quamobrem
quantamcunque
huius
scientiae
particulam
Deus
in
nos
instillant,
atque
eius
participes
fecerit,
hunc
tamen
illi
deferendum
honorem
sciamus,
ut
omnis
sapientiae
et
perfectionis
autor,
imo
solus
sapiens
agnoscatur,
ut
Paulus
loquitur
1.
Tim.
1,
17.
Atque
hanc
fuisse
mentem
Annae
satis
apertum
est,
ut
hac
ratione
stultam
hominum
opinionem
rideat,
sibi
maximam
sapientiam
et
prudentiam
arrogantium,
et
quasi
his
verbis
Deo
insultandum:
An
non
ego
ratione,
an
non
iudicio
polleo?
Sed
age
miser,
a
quo
iudicium
accepisti,
quis
denique
tibi
aliunde
acceptum
conservat?
Itaque
sic
mortales
duplici
ratione
peccant,
primum
quando
Deo
debitum
honorem
sibi
assumunt,
deinde
quum
in
tantam
superbiam
et
insolentiam
efferuntur
suarum
virtutum
opinione,
ut
pro
scintilla
scientiae
quam
acceperunt,
quasi
de
perenni
flumine
glo-
|