1:291
INSTITUTIO
REL.
CHRIST.
1539
.
1554.
sed
quae
ante
praefocantur
quam
pleniorem
effundant
fulgorem.
Quamobrem
apostolus,
eo
ipso
loco
(Hebr.
11,
3),
ubi
saecula
simulacra
vocat
rerum
invisibilium,
subiungit
per
fidem
intelligi
esse
verbo
Dei
aptata;
ita
significans,
invisibilem
divinitatem
repraesentari
quidem
talibus
spectaculis,
sed
ad
illam
perspiciendam
non
esse
nobis
oculos,
nisi
interiore
Dei
revelatione
per
fidem
illuminentur.
Neque
Paulus,
ubi
tradit
patefieri
quod
cognoscendum
est
de
Deo
ex
mundi
creatione
(Rom.
1,
19),
talem
manifestationem
designat,
quae
hominum
perspicacia
comprehendatur;
quin
potius
eam
ostendit
non
ultra
procedere,
nisi
ut
reddantur
inexcusabiles.
Idem
quoque,
tametsi
alicubi
(Act.
17,
27)
negat
Deum
procul
vestigandum,
utpote
qui
intra
nos
habitet;
alio
tamen
loco
docet
quorsum
valeat
eiusmodi
propinquitas.
In
praeteritis,
inquit
(Act.
14,
16),
generationibus
permisit
Dominus
gentes
ingredi
viis
suis,
non
tamen
se
ipsum
sine
testimonio
reliquit,
benefaciens
e
coelo,
dans
pluvias
et
tempora
fructifera,
implens
cibo
et
laetitia
corda
hominum.
Utcunque
ergo
non
destituatur
testimonio
Dominus,
dum
plurima
et
varia
benignitate
homines
in
sui
cognitionem
suaviter
allicit,
vias
tamen
suas,
hoc
est
exitiales
errores,
propterea
sequi
non
desinunt.
18.
Quanquam
autem
naturali
facultate
deficimur,
quominus
ad
puram
usque
et
liquidam
Dei
cognitionem
conscendere
liceat,
quia
tamen
hebetudinis
vitium
intra
nos
est,
praecisa
est
omnis
tergiversatio.
Neque
enim
ignorantiam
sic
praetexere
licet,
quin
semper
et
ignaviae
et
ingratitudinis
convincamur.
Digna
scilicet
quae
admittatur
defensio,
si
homo
ad
audiendam
veritatem
aures
sibi
defuisse
obtendat,
ad
quam
enarrandam
suppetunt
mutis
creaturis
plusquam
canorae
voces;
si
oculis
se
non
posse
videre
causetur,
quod
sine
oculis
creaturae
demonstrant;
si
mentis
imbecillitatem
excuset,
ubi
omnes
sine
ratione
creaturae
erudiunt.
Quare
omni
prorsus
excusatione
merito
excludimur,
quod
vagi
et
palantes
aberramus,
quum
omnia
rectam
viam
demonstrent.
Sed
enim,
utcunque
hominum
vitio
imputandum
sit,
quod
semen
notitiae
Dei,
ex
mirabili
naturae
artificio
mentibus
suis
inspersum,
mox
corrumpunt,
ne
ad
frugem
bonam
ac
sinceram
perveniat:
verissimum
tamen
est,
nuda
ista
et
simplici
testificatione,
quae
Dei
magnificentiae
a
creaturis
redditur,
nequaquam
nos
sufficienter
erudiri.
Simul
enim
ac
modicum
divinitatis
gustum
ex
mundi
speculatione
delibavimus,
vero
Deo
praetermisso,
eius
loco
somnia
et
spectra
cerebri
nostri
erigimus,
iustitiae,
sapientiae,
bonitatis,
potentiae
laudem
ad
ipsa
derivando.
Quotidiana
porro
eius
facta
ita
aut
obscuramus
aut
invertimus
prave
aestimando,
ut
et
suam
illis
gloriam,
et
autori
debitam
laudem
praeripiamus.
|