55:290
a
Christi
corpore
nos
separat
Audimus
qualiter
animum
Iob
percellere
conatus
sit:
respice
ad
sanctos,
an
ullus
eorum
tale
aliquid
passus
sit
(Iob.
5,
1).
E
converso
hic
apostolus
nos
monet,
nihil
nobis
accidere,
quod
non
in
reliquis
ecclesiae
membris
cernamus.
Porro
minime
recusanda
nobis
est
cum
sanctis
omnibus
societas,
vel
similis
conditio.
Quum
dicit
adimpleri
easdem
p
a
s
s
i
o
n
e
s
,
significat
quod
dicit
Paulus
ad
Colos.
1,
24,
perfici
quotidie
in
fidelibus
quae
desunt
passionibus
Christi.
Particula,
quae
in
mundo
e
s
t
,
bifariam
potest
exponi:
vel
quod
promiscue
ubique
gentium
Deus
fideles
suos
exerceat
:
vel
quod
militandi
necessitas,
quamdiu
in
mundo
sumus,
nos
maneat.
Notandum
autem
quod
quum
prius
dixisset
nos
a
Satana
oppugnari,
statim
omne
genus
afflictionum
comprehendit.
Unde
colligimus,
semper
cum
spirituali
hoste
nobis
esse
negotium,
undecunque
prodeant
res
adversae:
sive
nos
premant
morbi,
sive
agrorum
sterilitas
famem
minetur,
sive1)
nobis
molesti
sint
homines:
10.
Deus
autem
omnis
gratiae.
Postquam
satis
incubuit
in
monitiones,
nunc
se
ad
precationem
convertit.
Nam
frustra
in
aerem
fundetur
doctrina,
nisi
Deus
per
spiritum
suum
operetur.
Atque
hoc
exemplum
sequi
debent
omnes
Dei
ministri,
ut
successum
det
ipse
eorum
laboribus:
quando
alias
plantando
aut
rigando
nihil
proficiunt.
Nonnulli
codices
habent
futurum
tempus,
ac
si
esset
promissio:
sed
altera
lectio
magis
recepta
est.
Quamquam
apostolus
Deum
precando,
simul
eos
confirmat
quibus
scribit.
Nam
quum
Deum
omnis
g
r
a
t
i
a
e
autorem
nuncupat,
et
illis
revocat
in
memoriam
quod
in
gloriam
aeternam
vocati
sint:
huc
proculdubio
intendit,
ne
dubitent,
opus
salutis
suae
ab
eo,
qui
coepit,
perfectum
iri.
Deus
omnis
g
r
a
t
i
a
e
,
ab
effectu,
more
hebraico.
Et
omnem
gratiam
nominatim
exprimit:
primum
ut
discant
quidquid
est
bonorum
referre
acceptum
Deo:
deinde
alias
eu
m
aliis
gratias
coniungere,
ut
earum,
quae
sibi
adhuc
desunt,
accessionem
in
futurum
sperent.
Qui
vocavit
nos.
Hoc
(ut
dixi)
ad
augendam
fiduciam
valet:
quia
Deus
non
bonitate
modo
sua,
sed
beneficiis
etiam
provocatur
ad
nos
magis
ac
magis
iuvandos.
Nec
simpliciter
vocationis
meminit,
sed
docet
quorsum
vocati
sint:
nempe
ad
aeternam
gloriam.
Praeterea
vocationis
fundamentum
statuit
in
Christo.
Utrunque
ad
perpetuitatis
fiduciam
valet.
Nam
si
vocatio
nostra
in
Christo
fundata
est,
et
pertingit
ad
coeleste
Dei
regnum
et
beatam
immortalitatam:
hinc
sequitur,
non
fluxam
esse
nec
caducam.
Obiter
etiam
observare
convenit,
quum
dicit
in
Christo
nos
vocatos
esse,
primum
stabiliri
vocationem,
quia
probe
fundata
sit:
deinde
*)
utcunque
19
|