41:290
scilicet
Deus
regenerans
nos
spiritu
suo
insculpit
suas
notas
et
insignia,
unde
agnosci
possit
nos
esse
vere
eius
filios.
Sequitur,
2.
Et
multi
ex
dormientibus
(vertunt,
ad
verbum
in
terra
pulveris)
in
terra
pulvere
(vel
multi
ex
dormientibus,
qui
sunt
in
terra
et
pulvis.
Ita
genitivus
esset
loco
epitheti,
potest
tamen
appositive
legi,
hoc
est,
qui
redacti
sunt
in
terram
et
in
pulverem)
evigilabunt
M
in
vitam
saeculi
(hoc
est,
perpetuo),
hi
vero
in
opprobrium
et
in
abominationem
perpetuam.
Videtur
angelus
hic
transitum
facere
ab
exordio
praedicati
evangelii
ad
ultimum
diem
resurrectionis
non
satis
opportune.
Cur
enim
transit
tempus
intermedium,
de
quo
multa
certe
dicenda
erant?
Sed
optime
vel
aptissime
coniungit
haec
duo,
nempe
salutem
ecclesiae
cum
resurrectione
ultima,
vel
cum
secundo
Christi
adventu.
Si
enim
circumspicimus
huc
et
illuc,
nusquam
occurret
nobis
materia
salutis
in
terra.
Pronuntiat
angelus
omnes
electos
fore
salvos.
Iam
electi
dum
miserrime
undique
premuntur,
si
oculos
vertant
in
omnes
partes,
iacebunt
semper
confusi.
Ergo
non
ante
concipi
poterit
spes
salutis
promissae,
quam
si
electi
animos
suos
attollant
in
secundum
Christi
adventum.
Perinde
igitur
est
ac
si
dixisset
angelus,
Deus
ecclesiae
suae
servator
quidem
erit
usque
ad
finem,
sed
modus
ipse
servandi
ne
aestimetur
ex
sensu
carnis,
quoniam
ecclesia
similis
erit
mortuo
cadaveri
usque
dum
resurgat.
Videmus
ergo
idem
angelum
nunc
docere
quod
aliis
verbis
tradit
Paulus
(Colos.
3,
3),
nos
esse
mortuos,
et
vitam
nostram
absconditam
esse
cum
Christo,
tunc
vero
manifestam
fore
quum
apparuerit
e
coelis.
Hoc
quidem
initio
tenendum
est,
Deum
satis
potentem
esse
ad
nos
tuendos,
et
ideo
minime
dubitandum
esse,
quin
salvi
simus
sub
eius
manu
et
tutela,
sed
interim
necesse
est
hoc
secundum
adiungi,
nempe
quamdiu
oculos
nostros
defigimus
in
praesenti
statu,
vel
consideramus
quid
sese
nobis
in
mundo
offerat,
semper
fore
similes
mortuis.
Quare?
Oportet
vitam
nostram
esse
absconditam
cum
Christo.
Salus
igitur
nobis
certa
est,
sed
in
spe,
quemadmodum
etiam
dicit
Paulus
alio
loco,
nempe
8.
ad
Rom.
cap.
v*
24.
Quod
autem
speratur
non
videtur,
inquit.
Ergo
videmus
transitum
non
fieri
intempestive
a
doctrina
illa
quae
praecessit
de
salute
electi
populi
ad
ultimum
Christi
adventum.
Hoc
quantum
ad
contextum
pertinet.
Multos
autem
hic
ponit
pro
omnibus,
ut
certum
est.
Neque
haec
loquutio
debet
nobis
videri
absurda.
Non
enim
Rabbim
opponit
angelus
omnibus
vel
paucis,
sed
opponit
uni.
Quod
autem
ex
Iudaeis
quidam
ad
instaurationem
ecclesiae
hoc
trahunt,
quae
futura
est
secundum
ipsos
in
mundo,
prorsus
19
|