29:290
cumbendum,
ut
de
Deo
loquentes,
simul
etiam
ipsum
sanctificemus,
nihil
de
ipso
temere,
ut
de
re
mortali,
cogitantes:
sed
ipsius
numen
venerantes
ac
timentes
discamus
ab
eo
uno
omne
in
nos
imperium
ac
dominationem
avzoxQaxoqix^v
obtinente
sic
pendere,
ut
in
uno
ipso
spem
omnem
nostram
collocemus,
ad
unicum
ipsum
confugiamus,
ut
boni
omnis
fontem
et
originem,
certo
persuasi
nos
in
ipso
quidquid
nobis
opus
fuerit
inventuros.
Hac
ratione
Deum
sanctificare
nos
decet:
et
praeterea
huc
omnia
vota
nostra
dirigenda
ut
nomen
eius
semper
sanctificetur,
scientes
quum
ex
Christi
mandato
petimus
in
oratione
dominica
nomen
Dei
sanctificari,
publicam
esse
protestationem,
in
nos
ipsos
redundaturam,
si
nomen
Dei
verbis
sanctificari
postulantes,
factis
deinde
nostris
idem
profanamus
atque
polluimus.
Caeterum
quum
ait
nullum
esse
sanctum
ut
est
Dominus,
ex
admiratione
divinae
maiestatis
facit.
Quod
exemplum
nobis
hic
imitandum
proponitur,
ut
quum
infinitam
Dei
potentiam,
iustitiam
ac
rectitudinem
meditati
fuerimus,
in
nobis
ipsis
commoveamur,
atque
haec
animo
nostro
versemus:
Quid,
Domine,
faciamus,
quum
ne
millesimam
quidem
tuarum
virtutum
partem
mente
assequamur,
quomodo
digne
eas
celebremus?
Extra
nos
igitur
ipsos
exeundum
nobis
est,
ut
supra
terrarum
orbem
totum
efferamur,
quum
de
Deo
nobis
mentio
aliqua
facienda,
aut
etiam
quando
cum
ipso
est
communicandum.
Qua
in
re
Davidem
exemplar
habemus
imitandum,
quum
ait,
Domine
quam
tua
opera
sunt
admiranda,
ut
efferri
ac
narrarri
non
possint,
nihilominus
eorundem
narrationem
instituit.
Atqui
duo
illa
inter
se
contraria
esse
videbuntur,
nisi
Davidem
intelligamus
pro
sua
mensura
et
captu
narraturum
quidem
quaecunque
de
divinis
operibus
poterit,
sed
ea
tamen
nihil
esse
ad
eorum
excellentiam
et
magnitudinem.
Nam
humana
mens
crassior
est
ac
rudior
quam
ut
divinorum
operum
maiestatem
assequatur.
Atque
hic
est
verborum
Annae
sensus,
nullum
esse
sanctum
nisi
Dominum.
Deinde
nullum
in
hominibus
esse
robur
ostendit
nisi
a
Domino
promanarit,
quum
ad
superiora
istud
addit:
Non
esse
fortem
sicut
Deum
nostrum.
Atque
huc
nobia
confugiendum
a
Deo
gratiam
et
favorem
exspectantibus
:
hoc,
inquam,
Dei
robur
ac
fortitudo
cunctis
tentationibus
opponenda
sunt.
Haec
sunt
maximae
quibus
nos
Satan
adoritur
tentationes,
ut
dum
rerum
humanarum
adspectum
terribilem
et
horrendum
nobis
obiicit,
sic
percellat
ut
animum
prorsus
abiiciamus.
Si
forte
hostium
in
nos
multitudo
insurrexerit,
robur
ac
potentiam
ipsorum,
numerum,
munitiones,
apparatum
bellicum,
propugnacula,
currus
armatos,
et
similia
multa
Satan
nostris
oculis
subiicit.
Quibus
sane
terriculamentis,
ad
primum
illorum
adspectum
deiiceremur,
si
in
19
|