52:29
CAPUT
IL
30
subtiliter
philosophari
in
nomine
Iesu,
quasi
a
nomine
ineffabili
Iehovah
sit
deductum.
Sed
in
rationibus,
quas
allegant,
nihil
solidi
reperio:
ego
autem
inanibus
argutiis
non
oblector:
et
periculosum
est
in
re
tanta
ludere.
Praeterea
quis
non
videt,
coactam
esse
et
nihil
minus
quam
genuinam
expositionem,
quum
Paulus
loquatur
de
tota
Christi
maiestate,
restringere
eius
sententiam
ad
duas
syllabas?
Perinde
ac
si
quis
elementa
in
dictione
Alexander
excutiat,
ut
magnitudinem
inveniat
nominis
quod
sibi
peperit
Alexander.
Illorum
igitur
argutia
parum
firma:
commentum
vero
alienum
a
mente
Pauli.
Sed
plus
quam
ridiculi
sunt
Sorbonici
sophistae,
qui
ex
praesenti
loco
colligunt,
genuflectendum
esse
quoties
nomen
Iesu
pronuntiatur:
quasi
vox
esset
magica
quae
totam
in
sono
vim
haberet
inclusam.
Atqui
de
honore
loquitur
Paulus,
qui
filio
Dei,
non
syllabis
exhibendus
est.
10.
Omne
genu
flectatur.
Tametsi
hoc
quoque
ritu
adorantur
homines:
non
est
tamen
dubium,
adorationem
hic
notari
quae
est
Dei
propria:
cuius
symbolum
est
genuflexio.
In
quo
observare
convenit,
non
interiore
modo
cordis
affectu,
sed
externa
quoque
professione
colendum
esse
Deum,
si
velimus
illi
reddere
quod
suum
est.
Itaque
e
converso,
quum
vult
designare
legitimos
suos
cultores,
dicit
illos
non
flexisse
genu
coram
imagine
Baal.
Sed
hic
exoritur
quaestio:
ad
divinitatemne,
an
ad
humanitatem
Christi
hoc
pertineat.
Utrumvis
enim
non
vacat
absurdo.
Divinitati
enim
nihil
dari
potuit
novum.
Humanitati
per
se,
aut
seorsum
nequaquam
competit
tanta
exaltatio,
ut
pro
Deo
adoretur.
Respondeo,
de
tota
Christi
persona
hoc,
nt
multa
alia,
praedicari,
quatenus
est
Deus
manifestatus
in
carne.
Neque
enim
aut
secundum
humanitatem
solam,
aut
secundum
solam
divinitatem
humiliavit
seipsum:
sed
quia
carne
nostra
indutus
sub
eius
infirmitate
delituit.
Ita
rursus
filium
suum
Deus
in
eadem
carne,
in
qua
abiectus
et
ignobilis
vixerat
in
mundo,
evexit
ad
summum
honoris
gradum,
ut
ad
dexteram
suam
sedeat.
Sed
videtur
Paulus
sibi
male
constare,
qui
ad
Romanos
14,
l
l
hoo
idem
testimonium
citat,
dum
probare
vult
Christum
semel
fore
iudicem
vivorum
et
mortuorum.
Atqui
non
esset
appositum
ad
eam
rem,
si
iam
impletum
foret:
quemadmodum
hic
testatur.
Respondeo,
ita
regnum
Christi
habere,
nt
crescat
in
dies,
ao
in
melius
provehatur:
perfectionem
vero
nondum
constare,
neque
constaturam
ante
ultimum
diem
iudicii.
Ita
utrumque
verum
est,
et
Christo
nunc
subiecta
esse
omnia:
et
hanc
tamen
subiectionem
non
fore
plenam
ante
diem
resurrectionis
:
quia
tunc
perficietur
quod
nunc
inchoatum
est
duntaxat.
Proinde
vaticinium
hoo
non
absque
ratione
diversis
temporibus
varie
accommodatur,
ut
alia
omnia
Christi
regnum
non
|