47:29  29  CAPUT  L  30  tur  quaestio.  Dicit  enim  spiritus  conspectum  fuisse  indicationis  notam.  Atqui  spiritum  nondum  viderat,  quum  illum  tanquam  filium  Dei  alloquitur.  Ego  eorum  sententiae  libenter  subscribo,  qui  signum  hoc  confirmationis  causa  additum  putant,  neque  id  tam  Ioannis  respectu,  quam  nostri  omnium.  Solus  quidem  Ioannes  vidit,  sed  aliis  potius  quam  sibi.  Bucerus  illud  Mosis  apte  citat  (Exod.  3,  12I,  Hoc  vobis  erit  signum,  quod  itinere  tridui  confecto  sacrificabitis  mihi  in  monte.  Certe  quum  exirent,  iam  sciebant  Deum  liberationis  ducem  ac  praesidem  esse,  sed  haec  a  posteriori,  ut  loquuntur,  confirmatio  fuit.  Sic  ad  priorem  revelationem,  quae  Ioanni  data  fuerat,  hoc  autarium  accessit.  34.  Vidi  et  testatus  sum.  Significat  nihil  se  dubium  proferre;  quia  Deus  probe  et  penitus  illi  comperta  esse  voluit  quorum  futurus  erat  mundo  testis.  Atque  hoc  notatu  dignum  est,  ipsum  esse  testatum  quod  Christus  esset  filius  Dei,  quia  spiritus  sancti  datorem  Christum  esse  oporteat,  quia  in  alium  neminem  honor  ac  munus  homines  Deo  reconciliandi  competat.  35.  Postridie  rursus  stabat  Ioannes,  et  ex  discipulis  eius  duo.  36.  Et  intuitus  Iesum  ambulantem,  dixit:  Ecce  agnus  Dei.  37.  Audierunt  Mum  duo  illi  discipuli  loquentem,  et  sequuti  sunt  Iesum.  38.  Conversus  autem  Iesus,  et  intuitus  Ulos  sequentes  se,  dicit  ipsis,  Quid  quaeritis?  Qui  dixerunt  illi,  Babbi  (quod  si  interpreteris,  exponitur  magister)  ubi,  manes?  39.  Dicit  illis,  Venite  et  videte.  Venerunt  et  viderunt  ubi  maneret,  et  apud  eum  manserunt  diem  illum:  hora  autem  erat  fere  decima.  35.  Ecce  agnus  Dei.  Hinc  clarius  patet  quod  iam  prius  admonui  Ioannem,  quum  sentiret  se  ad  stadii  sui  metam  appropinquare,  assidue  instare  solitum  ut  Christo  lampadem  traderet.  Constantia  etiam  plus  fidei  testimonio  conciliat.  Sed  quod  continuis  diebus  tam  sedulo  in  repetenda  Christi  commendatione  insistit,  eo  admonet  peractum  iam  sibi  esse  cursum.  Hic  praeterea  videmus  quam  tenue  et  humile  ecclesiae  principium  fuerit.  Ioannes  quidem  Christo  discipulos  parabat,  sed  Christus  nunc  demum  ecclesiam  colligere  incipit.  Porro  duos  tantum  habet  obscuros  et  ignobiles  homines,  sed  hoc  quoque  ad  illustrandam  eius  gloriam  facit,  quod  bre*i  temporis  spatio  non  humanis  opibus,  nec  valida  manu  adiutus,  regnum  suum  miro  et  incredibili  modo  propagat.  Porro  notandum  est  quorsum  praecipue  nomines  adducat:  nempe  ut  in  eo  peccatorum  remissionem  inveniant.  Sicuti  autem  Christus  se  consulto  discipulis  obtulerat,  ut  ad  se  venirent,  ita  nunc  benigne  venientes  animat  et  hortatur.  Neque  enim  exspectat  dum  ipsi  priores  verba  faciant,  sed  rogat,  Quid  quaeritis?  Haec  tam  blanda