11:29
1540
FEBRUAR..MART.
se
cohaereant,
ut
desidero,
non
audeo
statuere,
nisi
quod
animadverto
infaustae
illius
contentionis
reliquias
nimium
animis
nostris
adhaerescere.
Hinc
sinistrae
multae
suspiciones,
quae
ubi
nos
semel
occuparunt,
nulla
inter
nos
solida
amicitia
aut
esse,
aut
diu
stare
potest.
De
nostris
hoc
certe
polliceri
atque
etiam
spondere
ausim,
nihil
eos
magis
cupere,
quam
ut
depositis
omnibus
discordiis
fraternam
amicitiam
sincere
vobiscum
colant:
deinde
non
aliud
quaerere
concordiae
vinculum,
quam
puram
Dei
veritatem.
De
Capitonis
sinceritate,
quia
satis
perspectam
vobis
esse
puto,
non
multum
loquar.
Pro
Bucero
respondebo,
non
esse
causam,
cur
ulla
in
re
debeat
vobis
esse
suspectus.
Tametsi
enim
singulari
perspicientia
iudiciique
acumine
praeditus
est,
nemo
tamen
est
qui
religiosius
studeat
in
simplicitate
verbi
Dei
se
continere,
ac
alienas
ab
ea
argutias
non
dico
minus
captet
sed
magis
oderit.
Iam
si
quid
in
eo
desideratis,
qua
est
modestia
et
facilitate,
non
modo
admoneri
a
vobis,
sed
etiam
obiurgari,
si
opus
est,
sustinebit.
Tantum
ostendite
eam
vos
nobiscum
expetere
communicationem
quae
servis
Christi
inter
se
esse
debet.
De
controversia
ipsa
non
est
quod
tecum
agam.
Res
enim
est
quae
vix
per
literas
possit
expediri.
Et
ego
fortassis
temere
arroganterque
facere
videar,
si
quid
in
eo
genere
tentare
ausim.
Temperare
tamen
mihi
saepe
nequeo,
quin
cupiam
mihi
occasionem
aliquam
dari
huius
quaestionis
coram
tecum
familiariter
tractandae
ac
disceptandae.
Scis
enim
me
nunquam
tecum
sic
verbis
de
ea
contulisse,
ut
scire
possim
quid
plenam
inter
nos
consensionem
impediat.
Quia
autem,
quidquid
illud
est,
indignum
esse
sentio,
quod
dissidii
causam
nobis
praebeat,
peto
abs
te,
mi
Bullingere,
vel
potius
te
etiam
atque
etiam
obtestor,
ut
non
modo
ab
omni
odio
ac
contentione,
sed
ab
omni
etiam
offensionis
specie
simus
alienissimi.
Ignosces
meae
sollicitudini.
Neque
enim
haec
dico
quod
vel
de
prudentia
tua,
vel
de
voluntate,
vel
de
animi
firmitudine
constantiaque
dubitem,
sed
habet
hoc
proprium
caritas,
ut
dum
nihil
non
sperat,
sit
tamen
interim
nonl)
sollicita.
Deinde
si
consideras
quot
undique
pericula,
praesertim
hoc
infelici
nostro
saeculo
nos
circumstent
atque
obsideant,
locum,
ut
spero,
meae
huic
simplicitati,
nedum
veniam,
concedes.
Vale,
eruditissime
vir
atque
integerrime.
Saluta
quaeso
miiii
reverenter
fratres
omnes,
Pellicanum,
Leonem,
Theodorum,
Megandrum
et
alios
quos
ego
in
Domino
bona
fide
veneror.
Utinam
me
quoque
libere
admonere
ne
graveris.2)
Argentorati
12.
Martii.
Calvinus
tuus.
218.
1)
non
deest
in
apogr.
nonnullis
et
in
versione
anglica.
2)
Sequentia
omnia
desunt
in
autographo
Genevensi,
|