1:29  [CO  1.  29]  debitores  solvendo  non  simus.  Culpa  enim  nostra  est  et  peccati  nostri  quod  nos  Tinctos  tenet,  ne  quid  bene  aut  velimus  agere  aut  possimus  (Ioan.  8.  Rom.  7).  Porro,  cum  Deus  sit  iustus  scelerum  vindex,  agnoscamus  nos  oportet  maledictioni  obnoxios  esse  mortisque  aeternae  iudicium  mereri.  Siquidem  nemo  est  nostrum,  qui  aut  velit  ea  quae  sunt  officii  sui  facere,  aut  possit.  Qua  ratione  scriptura  nos  vocat  omnes  filios  irae  Dei,  ac  [OS  39]  pronuntiat  nos  omnes  in  mortem  ac  perditionem  ire  praecipites  (Eph.  2.  Rom.  3).  Nihil  ergo  homini  superest  cur  in  se  ipso  suam  iustitiam,  virtutem,  vitam,  ac  salutem  quaerat,  quae  omnia  non  nisi  in  uno  Deo  sunt,  a  quo  homo  dissitus  ac  divisus  peccato  suo  (Hos.  13),  apud  se  non  nisi  infelicitatem,  imbecillitatem,  iniquitatem, [p. 46]  mortem,  et  ipsos  denique  inferos  reperiet.  Horum  ne  ignorantes  homines  essent,  legem  in  omnium  cordibus  Dominus  inscripsit  et  quasi  impressit  (Rom.  2).  Haec  vero  non  aliud  est  quam  conscientia,  quae  nobis  intus  testis  sit  eorum  quae  Deo  debemus,  nobisque  quid  bonum  sit,  quid  malum  proponat,  atque  ita  nos  accuset  reosque  teneat,  dum  nobis  ipsi  conscii  sumus,  non  esse,  ut  decuit,  officio  nostro  defunctos.  Quoniam  autem  homo  adhuc  arrogantia  et  ambitione  sic  turgidus  et  sui  amore  excaecatus  est,  ut  se  perspicere  non  possit  et  velut  in  se  descendere,  quo  se  deiicere  et  submittere  discat  suamque  miseriam  fateri,  Dominus  legem  nobis  scriptam  posuit,  qua  edoceamur  de  perfecta  iustitia,  quae  et  qualis  illa  sit  et  quibus  numeris  absolvatur:  nempe  si  in  Deo  penitus  defixi  sumus,  nec  alio  quam  in  ipsum  intendimus  et  collineamus  quidquid  cogitamus,  optamus,  agimus  aut  loquimur.  Quae  iustitiae  doctrina  liquide  nobis  ostendit,  quam  procul  absimus  a  recta  via.  Huc  etiam  spectant  promissiones  omnes  ac  maledictiones,  in  ipsa  lege  nobis  propositae.  Illic  enim  pollicetur  Dominus,  si  quis  perfecte  exacteque  opere  impleverit  quidquid  praecipit,  mercedem  se  redditurum  salutis  aeternae  (Lev.  18).  Quo  scilicet  nobis  indicat,  eam,  quae  in  lege  docetur,  vitae  perfectionem  vere [p. 47]  esse  iustitiam,  sic  apud  se  haberi  dignamque  tali  mercede  fore,  si  qua  reperiri  inter  homines  posset.  Rursum  maledictionem  in  omnes  edicit,  iudiciumque  denunciat  aeternae  mortis,  qui  non  plene  ac  sine  ulla  exceptione  omnem  legis  iustitiam  servaverint  (Deut.  27.  Gal.  3).  Qua  certe  poena  omnes  qui  unquam  fuerunt,  sunt,  vel  futuri  sunt  homines,  obstringit.  Inter  quos  nullus  ostendi  potest  non  legis  transgressor.  Quamobrem  lex,  dum  nos  voluntatem  Dei  edocet,  cui  implendae  obstricti  et  tanquam  obaerati  sumus,  dumque  ostendit  quam  nihil  eorum  quae  a  Deo  praecipiuntur  exacte  efficiamus  (Rom.  3  et  7),  plane  est  nobis  speculum,  in  quo  peccatum  et  maledictionem  nostram  cernere  ac  contemplari  liceat,  quemadmodum  in  speculo  sordes