8:289
289
PRAEDESTINATIONE.
29O<
Nec
vero
aliter
stare
potest
inviolabile
illud
Dei
pactum:
Ego
sum
Deus
zelotes,
misericors
in
mille
generationes,
severus
ultor
usque
in
tertiam
et
quartam
generationem
(Exod.
20,
5
ss.):
nisi
Dominus
arbitrio
suo
discernat,
quibus
gratiam
largiatur,
vel
quos
aeternae
morti
velit
manere
addictos.
Gratiam
suam
in
mille
usque
aetates
propagat.
Quaeso,
an
piorum
filios
propriis
meritis
[pag.
69]
aestimat,
quum
exhibitam
patribus
gratiam
non
alia
ratione
continuat
etiam
erga
ipsos,
nisi
quia
se
i
ta
facturum
promisit?
Abrahae,
qui
nihil
promeritus
erat,
fidem
suam
gratuito
obstringit,
se
in
eius
gratiam
fore
posteris
in
Deum.
Hinc
solennis
illa
post
eius
mortem
obtestatio:
*)
Recordare
Domine
servi
tui
Abrahae.
Hic
certe
inter
homines
delectus
habetur;
neque
ex
cuiusque
meritis,
sed
ex
sancito
cum
patribus
foedere.
Non
quod
tota
Abrahae
posteritas,
quae
ex
eo
secundum
carnem
descendit,
hanc
praerogativam
teneat:
sed
tamen
eorum
omnium
qui
ex
Abrahae
semine
in
vitam
cooptati
sunt,
et
fides
et
salus
huic
promissioni
accepta
referri
debet.
Eadem
est
vindictae
ratio,
quam
Deus
in
tertiam
usque
et
quartam
generationem
exsequitur.
Quod
enim
afferunt
nonnulli,
puniri
quicunque
omnibus
saeculis
peccaverint,
suo
quemque
ordine,
plus
quam
frivolum
est.
Sic
olim
Pelagiani,
quum
ex
scripturae
testimoniis,
quae
omnes
in
Adam
peccasse
ostendunt,
expedire
se
nequirent,
cavillabantur,
imitatione
peccasse.
Sed
quemadmodum
eos
urgebant
pii
doctores,
Adae
reatu
vere
omnes
damnatos,
quo
Christi
gratia
eos
absolvit
:
ita
in
praesenti
causa,
ut
inter
se
antitheta
respondeant,
necesse
est
in
filiorum
persona
Deum
ulcisci,
quae
in
patribus
peccata
damnavit.
Nec
sane
aliter
exponere
licet
complures
scripturae
[pag.
70]
locos,
ubi
se
testatur
reiicere
maiorum
peccata
in
sinum
filiorum
(Exod.
34,
7;
Deut.
5
,
9
;
Iere.
32,
18).
Frustra
autem
obiicitur
illud
Ezechielis
(18,
2
seqq.):
Filius
non
portabit
patris
iniquitatem,
sed
anima
quae
peccaverit
.
ipsa
morietur.
Quia
haec
vindictae
pars
est,
quod
Dominus
spiritu
suo
nudos
et
vacuos
relinquit:
quo
fit,
ut
propriam
quisque
culpam
sustineat.
Luere
ergo
maiorum
peccata
dicuntur
posteri,
non
immeriti
(ut
profanus
ille
poeta2
)
cantillat)
sed
hoc
ipso
noxii,
quod
ut
natura
sunt
filii
irae
(Ephes.
2,
3),
quemadmodum
loquitur
Paulus,
proprio
ingenio
relicti,
mortis
aeternae
iam
a
prima
origine
haeredes
nihil
quam
suum
interitum
assiduo
procursu
augere
possunt.
Hic
quoque
locum
Iesaiae
(6,
9)
exponere,
non
intempestivum
erit:
quem
non
abs
re
spiritus
sanctus
in
novo
testamento
voluit
sexies
repeti
1)
ceste
farcon
de
prier
qui
estoit
accoustumee
entre
les
fideles
sous
l'ancien
testament.
2)
Horat
Od.
III.
6,
1.
Calvini
opera.
Vol
VIII.
|