10.1:288
Nam
et
si
quam
boni
speciem
fortasse
praetexuerimus,
nihilominus
coram
Deo
mera
est
abominatio,
si
in
ea
haereamus,
quam
dixi,
naturae
corruptione.
Sed
Deus,
pro
infinita
sua
bonitate,
nos
intuitus,
et
intelligens
deploratum
esse
hunc
morbum,
nisi
si
succurreret
ipse,
nostri
misertus
est
et
opem
attulit
per
lilium
suum
Dominum
nostrum
Iesum
Christum,
quem
emisit,
ut
nos
redimeret,
et
quod
in
Adam
ademptum
fuerat,
restitueret.
Itaque
agnosco
Dominum
nostrum
Iesum,
ut
id
cuius
nomine
missus
erat,
impleret
praestaretque,
sua
morte
nos
reconciliasse
Deo
patri
suo,
et
nostra
peccata
delevisse,
ne
quid
obstaret,
quominus
illi
accepti
essemus.
Nunc
quoque
per
spiritum
sanctum
a
servitute
peccati
nos
asserere
ac
liberare,
quum
veterem
in
nobis
hominem,
sive
naturae
nostrae
pravitatem
mortificat,
ut
aliquando
renascamur,
sicuti
ipse
nos
regenerat.
Sic
itaque
credo,
nos,
ex
mortis
aeternae
faucibus
ereptos,
a
Domino
in
gratiam
recipi,
et
iam
pro
iustis
haberi
gratuita
eius
bonitate,
nullo
autem
nostro
merito.
Atque
ea
quidem
ratione
a
Domino
adoptatis,
et
in
numerum
filiorum
eius
ascitis,
spiritum
sanctum
communicari
[pag.
37]
per
Christum,
ut
vitam
nostram
in
Dei
obsequium
componamus.
Eam
tamen
esse
nostram
imbecillitatem,
ut
minime
officio
nostro
respondeamus:
sed
Dominum
propter
Christum
eadem
sua
gratia
supplere,
sarcireque
quod
nobis
deest,
suaque
misericordia
condonare:
ut
nobis
perpetuo
sit
opus
remissione
peccatorum.
Ergo
totam
salutis
meae
fiduciam
in
Christo
colloco,
quem
scio
certum
esse
veluti
pignus
et
arram
paterni
erga
nos
amoris:
quo
Deus
pater
nos
complectitur:
huiusque
boni
gratiam
in
solidum
uni
Christo
acceptam
fero:
ut
ne
per
somnium
quidem
ausim
quidquam
mihi
adscribere.
Credo
autem
fide
nos
Christum
cum
bonis
omnibus
suis
recipere,
ubi
pleno
assensu
excepimus
quidquid
de
eo
nobis
evangelium
testatur:
atque
ea
ratione
nos
in
eius
salutis,
quam
evangelium
offert,
possessionem
mitti
per
fidem.
Interim
agnosco
fidem
hanc
cum
poenitentia
coniunctam
esse
debere,
ut
sanctam
vitam
instituamus
recta
conscientia
dignam:
inanem
et
noxiam
esse
confidentiam,
imo
sacrilegio
et
impia
Christi
contumelia
non
carere,
si
qui
licentiae
peccandi
obtendunt
Dei
gratiam:
quum
ad
sanctitatem
et
innocentiam
vocati
[pag.
38]
simus,
non
ad
immunditiem.
Sic
itaque
sentio,
nostrae
quidem
salutis
laudem
solidam
bonitati
et
misericordiae
Dei
tribuendam,
eaque
una
nostram
fiduciam
debere
niti:
sed
tale
tantumque
bonum
nobis
non
dari,
nisi
quum
ad
Dominum
convertimur:
ut
fructus
bonorum
sanctorumque
operum
conversione
tali
dignos
edamus,
Atque
hac
quidem
fide
solum
et
aeternum
|