1:288
[A7;B6;C6.
eveniunt,
nihilo
obscuriora
se
proferunt
virtutum
eius
argumenta.
Nam
in
administranda
hominum
societate,
ita
providentiam
suam
temperat,
ut
quum
sit
erga
omnes
innumeris
modis
benignus
ac
beneficus,
apertis
tamen
ac
quotidianis
indiciis
suam
piis
iustitiam,
improbis
ac
sceleratis
iudicium
declaret.
Non
enim
dubiae
sunt,
quas
de
flagitiis
sumit
ultiones:
quemadmodum
non
obscure
tutorem,
ac
etiam
vindicem
se
innocentiae
esse
demonstrat,
dum
bonorum
vitam
sua
benedictione
prosperat,
necessitati
opitulatur,
dolores
lenit
ac
solatur,
adversitates
1)
sublevat,
saluti
per
omnia
consulit.
Neque
vero
perpetuam
iustitiae
eius
regulam
obscurare
debet,
quod
improbos
et
sontes
ad
tempus
impunitos
exsultare
saepiuscule
sinit,
probos
autem
et
immerentes
multis
adversitatibus
2)
iactari,
impiorum
etiam
malitia
et
iniquitate
premi
sustinet.
Quin
potius
longe
diversa
cogitatio
subire
mentem
debet:
quando
in
flagitium
unum,
manifesto
irae
indicio,
animadvertit,
omnia
exsecrari;
quando
multa
inulta
praetermittit,
aliud
fore
iudicium,
quo
punienda
differantur.
Similiter
misericordiae
suae
considerandae
quantam
materiam
nobis
suppeditat,
dum
saepius
miseros
peccatores
indefessa
tamen
benignitate
prosequitur,
donec
eorum
pravitatem
benefaciendo
fregerit,
plus
quam
paterna
indulgentia
ad
se
revocando?
Nihilo
magis
aut
potentia
aut
sapientia
in
tenebris
latent;
quarum
altera
praeclare
emergit,
dum
impiorum
ferocia,
omnium
opinione
insuperabilis,
momento
uno
retunditur,
arrogantia
domatur,
diruuntur
validissima
praesidia,
tela
et
arma
comminuuntur,
vires
infringuntur,
machinationes
evertuntur
et
sua
ipsarum
mole
concidunt;
quae
supra
coelos
se
efferebat
audacia,
in
centrum
usque
terrae
prosternitur;
rursum
eriguntur
humiles,
e
pulvere
(Psal.
113,
7),
et
inopes
e
stercore
suscitantur;
oppressi
et
afflicti
ab
extremis
angustiis
eruuntur;
deplorati
in
spem
bonam
restituuntur;
inermes
de
armatis,
pauci
de
plurimis,
imbecilles
de
validis
victoriam
referunt.
Altera
autem
manifeste
excellit,
dum
optima
unamquamque
rem
opportunitate
dispensat,
quamlibet
mundi
sapientiam
confundit,
deprehendit
astutos
in
astutia
sua
(1
Cor.
3,
19),
nihil
denique
non
optima
ratione
attemperat.
14.
Videmus
non
longa
nec
laboriosa
demonstratione
opus
esse
ad
eruenda
quae
illustrandae
asserendaeque
divinae
maiestati
serviunt
testimonia,
siquidem
ex
paucis
quae
delibavimus,
quocunque
incideris,
adeo
prompta
et
obvia
esse
constat,
ut
oculis
designari
ac
digitis
notari
facile
queant.
Atque
hic
quidem
observandum
est,
invitari
nos
ad
Dei
notitiam,
non
quae
inani
speculatione
contineatur,
sed
quae
solida
futura
sit
et
fructuosa,
si
percipia-
1)
calamitates
1543
et
seqq.
2)
rebus
adversis
1543
et
seqq.
|