29:287
287
HOMILIA
V.
288
quidem
doloris
ac
tristitiae
causae
nos
circumstant,
tamen
eas
oportet
leniri
ac
molliri,
et
eo
ardentius
Deus
invocandus
est,
atque
in
memoriam
eius
promissiones
revocandae,
ut
quo
maioribus
procellis
impetiti
fuerimus,
eo
magis
in
eius
erga
nos
paterno
favore
conquiescamus:
certoque
nobis
persuadeamus
nihil
esse
tam
violentum
quo
concuti
possimus,
teste
apostolo
ad
Romanos
8.
cap.:
nullum
esse
principatum,
nullamque
potestatem
adeo
sublimem,
quae
nos
a
caritate
Dei,
quae
est
in
Christo
Iesu
Domino
nostro
separare
possit.
Atque
haec
illa
est
laetitia
qua
se
Anna
dicit
laetatam,
non
ideo
tantum
quod
experientia
edocta
est
Deum
sui
misertum
esse,
sed
maxime
quod
quum
antea
tanquam
vile
mancipium
haberetur,
omniumque
contemptui
et
arbitrio
pateret,
tamen
ab
eius
gratia
pendens
sese
divino
verbo
consolata
sit.
Habemus
igitur
duas
gaudii
ac
laetitiae
christianae
species,
unam
solo
ac
simplici
Dei
verbo
fultam,
alteram
vero
etiam
experientia
divinae
ac
paternae
benevolentiae
confirmatam.
Sequitur:
Cornu
meum
exaltatum
est
in
Domino:
dilatatum
est
os
meum
super
inimicos
meos,
quia
Iactata
sum
in
salutari
tuo.
Quibus
verbis
laetitiae
oblatam
sibi
causam
Anna
docet,
eo
quod
cornu
exaltatum
est,
et
Domino
hanc
laetitiam
acceptam
fert,
a
cuius
bonitate
manarit,
qua
se
nixam
fuisse
ostendit.
Nam
priusquam
ipse
Deus
re
ipsa
testatum
fecisset,
se
mulierculae
huius
velle
misereri,
quid
aliud
Anna
videbatur
factura
quam
in
animi
summo
moerore
vitam
actura?
At
patientia
taedium
superavit,
ac
licet
miseriae
nondum
exitum
aspiceret,
spe
tamen
sese
sustentavit
ac
laetata
est,
in
Dei
sinum
omnem
suam
sollicitudinem,
quasi
de
eventus
veritate
certior
iam
facta,
coniiciens.
Nam
sterilitas
olim
erat
veluti
divinae
maledictionis
signum,
licet
non
minus
in
fideles
quam
in
incredulos
illa
caderet:
quemadmodum
enim
terrenae
facultates
bonis
et
impiis
sine
discrimine
contingunt,
sic
etiam
res
adversae
sunt
ipsis
communes.
Quamobrem
Anna
de
singulari
hac
Dei
benedictione
loquens,
etiam
ad
illam
reliqua
Dei
beneficia
applicat,
quibus
suos
solet
pro
sua
bonitate
et
clementia
cumulare.
Hinc
nobis
discendum
est,
si
laetitia
veia
perfrui
volumus,
Deique
beneficia
re
ipsa
in
nos
derivari
cupimus,
ut
si
forte
nostri
Deus
oblitus
videbitur,
aut
a
nobis
faciem
occultasse,
adeo
ut
bonitatis
eius
nulla
visibilia
effecta
sentiamus,
tamen
certa
fiducia
promissiones
ipsius
exspectemus.
Fidelis
enim
est,
et
nunquam
passurus
ut
periculis
obruamur,
quin
felicem
exitum
tandem
quarumcunque
miseriarum
experiamur.
Haec
unica
et
vera
laetitia
est
in
Domino
laetari
:
haec
nunquam
vana
est
aut
irrita:
neque
enim
Deus
fideles
unquam
spe
lactat
inani.
Quin
imo
aio
etiam
minime
mirandum
si
rebus
secundis
et
prosperis,
nulla
saepe
vera
laetitia
|