10.1:287
APOLOGIA
semen
suffocatum,
non
exstinctum.
Sic
itaque,
quum
denuo
admonitus
et
excitatus
essem,
aut
Deo
plane
repugnandum
erat,
aut
praeferenda
cognitio
quam
mihi
infuderat.
Nota
est,
et
vulgo
quoque
trita
Domini
nostri
Iesu
Christi
sententia,
servum
eum
qui
[pag.
34]
Domini
voluntatem
novit,
si
eam
contemnat,
duplo
puniendum
esse.
Atque
hoc
iuro
communiter
inter
nos
homines
utimur.
Sic
itaque
gravius
futurum
erat
meum
peccatum,
si
quid
fecissem
adversus
conscientiae
meae
iudicium,
quam
sit
eorum
quibus
oculos
nondum
aperuit
Dominus:
nam
quae
in
his
est
ignorantia,
in
me
fuisset
pervicacia.
Quae
quidem
iusta
mihi
videtur
excusatio,
cur
me
ad
aliorum
regulam
non
composuerim,
quorum
diversa
erat
conditio.
Neque
vero
id
a
me
vel
glor
o&c
vel
arroganter
dici
existimari
velim.
Sed
quum
mihi
Deus
verbo
suo
qui
inani
esset
mei
officii
praescriberet:
qua
decuit
simplicitate
bequutum
me
scias,
Caesar,
quo
vocabat
agebatque
conscientia
coram
Domino
:
nulla
autem
temeritate
incitatum
supra
alios
assurgere
voluisse.
Interim
nec
mihi
tantum
tribuo,
nec
iudicio
meo
tam
sum
addictus,
quin
me
relicto
facile
sim
accessurus
meliora
docenti,
si
quid
a
Domino
adferat.
Nam
ut
christiani
hominis
est,
Dei
veritatem
constanter
amplecti,
sic
etiam
docilem
iis
se
reddere,
qui
alicuius
erroris
evidenter
eum
convincent.
Primum
profiteor,
sicut
a
me
iam
factum
est,
certa
fide
amplecti,
quidquid
sacris
literis
et
apostolorum
Symbolo
continetur:
planeque
[pag.
35]
alienum
esse
ab
haeresibus,
quotquot
a
veteri
ecclesia
damnatae
sunt.
Porro,
sacram
scripturam
sequutus
unicum
Deum
adoro,
et
honorem
illum,
quem
sibi
proprium
esse
voluit,
ad
creaturas
minime
transfero.
Ipsum
autem
colo
non
ea
quam
ad
meum
arbitrium
effinxerim,
sed
quam
ille
praescripsit,
ratione.
Agnosco
etiam
et
profiteor
au
torem
eum
esse,
et
fontem
omnis
bonitatis,
sapientiae,
virtutis,
iustitiae,
et
si
quid
praeterea
laude
dignum
sit:
eoque
nomine
omnem
illi
uni
gloriam
esse
tribuendam.
Simul
autem
in
eius
cultu,
quem
non
ipsi
commenti
simus,
sed
quem
ille
mandavit,
totam
hanc
vitam
esse
transigendam,
eique
veluti
ui
i
devovendam.
Sed
eam
tamen
esse
nostram
et
pravitatem
et
ingraditudinem,
ut
illius
obedientiae
quam
illi
debemus
loco,
toti
in
eo
simus,
ut
eius
voluntati
adversemur,
idque
ex
ea
naturae
nostrae
corruptione,
quae
a
primo
patre
nostro
Adam
propagata
est.
Sic
enim
is,
ubi
Deum
deseruit,
simul
nos
omnes
in
suam
traxit
ruinam.
Itaque
agnosco
nos
a
matris
utero,
propter
peccatum
quod
circumferimus,
reos
esse
mortis
aeternae,
ut
iure
possimus
a
Domino
damnari.
Ad
haec,
adeo
perversam
vitiosamque
esse
nostram
naturam,
ut
et
caecus
sit
intellectus,
et
cor
ipsum
pravum,
[pag.
36]
nihil
ut
a
nobis,
quod
bonum
sit,
proficisci
queat.
|