10.1:286  quae  fuerit  hactenus  mea  religio.  Quam  etiam  retinere  spes  est,  quamdiu  Dominus  me  suo  spiritu  gubernant:  id  quod  fore  confido  non  minus  in  morte  quam  tota  vita.  Scis,  Caesar,  nullam  esse  tam  levem  causam,  de  qua  liceat,  nisi  coguita  et  perspecta,  pronunciare.  Nunc,  si  quo  Dei  timore  eiusque  maiestatis  reverentia  tangamur,  certe  causa  de  qua  nunc  agitur  supra  alias  digna  est,  quae  et  religiose  et  diligenter  expendatur  atque  excutiatur.  Agitur  enim  de  illa  Dei  doctrina,  in  qua  tam  eius  honor  cultusque  situs  est  quam  tota  nostra  salus:  quae  sceptrum  est  spirituale  summi  illius  imperii:  quod  [pag.  32]  pater  coelestis  Christo  Domino  nostro  contulit,  quae  fructum  mortis  ipsius  nobis  confert:  quae  vitae  nostrae  lex  est  et  regula:  denique  qua  omnes  aliquando  sive  principes,  sive  plebeii,  iudicabimur.  Illud  quoque  a  te  supplex  peto,  Caesar,  ut  memineris  unum  se  nunc  tuae  maiestati  sistere,  qui  totus  tuus  est,  quique  ex  nobili  ortus  familia  sic  perpetuo  vixit,  ut  de  eo  vix  quisquam  iure  queri  possit.  Nunc  eo  tantum  nomine  defertur,  quod  a  fide  catholica  dissentire  aiunt.  Equidem  fateor,  grave  id  et  atrox  crimen  fore.  Sed  quum  iniuria  me  accusari  contendam:  permittat  mihi  tua  aequitas,  Caesar,  ut  audiar,  donec  rem  totam  penitus  perspexeris  et  prudenter  expenderis.  Quia  vero  id  usu  venire  videmus,  ut  propter  rerum  confusionem,  qualis  nunc  est,  multa  et  nova  et  mala  videantur,  quae  tamen  Dei  sunt,  et  ex  eius  verbo  desumpta:  illud  initio  a  tua  maiestate,  Caesar,  petere  cogor,  ut  quod  tibi  omnibusque  sani  iudicii  hominibus  compertum  est,  in  memoriam  revoces,  plurimos  in  ecclesiam  christianam  irrepsisse  abusus,  qui  et  iram  Domini  non  leviter  provocant,  ac  ut  corrigantur  necesse  est.  Abusus  dico  non  modo  propter  vitia  hominum,  [pag.  33]  sive  contaminatam  pastorum  totiusque  cleri  vitam  :  sed  maxime  propter  exitiales  superstitiones  et  errores,  quibus  infelici  populo,  atque  adeo  principibus  ipsis  imponitur.  Constat  enim  supra  quam  dici  posset,  omnia  degenerasse,  et  ab  ea  quae  apostolorum  tempore  fuit  puritate  decidisse:  multaque  praeterea  ab  annis  quadringentis  nata  esse,  quae  plane  vitiosa  sunt:  ut  de  recentioribus  nil  dicam.  Deinde  et  illud  expendas,  Caesar,  quam  grave  fuerit  christianae  conscientiae,  iis  quae  mala  esse  noverit,  vel  assentiri,  vel  aliquem  simulare  consensum.  Ego  certe  tanto  graviori  Dei  iudicio  premerer,  quo  magis  iam  olim  discussa  fuerat  ignorantia.  Vix  enim  annos  natus  eram  quindecim,  quum  id  gustare  coepi  quod  mihi  postea  Dominus  suo  beneficio  plenius  patefecit.  Id  quidem  aliquo  tempore  veluti  sepultum  in  me  esse  videbatur.  Sed  Dominus,  pro  sua  infinita  bonitate,  passus  non  est  prorsus  aboleri.  Ut  tandem  apparuerit,  fuisse  illud