7:285
285
CUM
SCHOLIIS.
286
ipso
Domino,
cui
sunt
conservata,
sacerdotibus
[pag.
39]
relinquitur
et
commendatur,
et
ipse
nihil
statuas,
et
sepositis
armis
aut
studeas
paci,
aut
si
aliter
pax
conciliari
non
potest,
concilio
generali
iudicandi
de
iis,
quae
tam
perniciosa
helia
in
populo
christiano
tamdiu
alunt,
potestatem
facias:
(47)
si
denique
ea
quae
per
nimiam
indulgentiam
rebellibus
huic
sanctae
sedi,
et
contumacibus
concessisti,
ipse
rescindas
ac
tollas.
Haec
enim,
carissime
fili,
quum
ita
sint,
quae
tuam
ipsius
animam
in
magnum
salutis
periculum
adducant,
et
ecclesiae
pacem
magis
magisque
perturbent,
facile
videre
potes,
nisi
per
te
quam
primum
his
malis
remedium
adhibeatur
(quod
te
facturum
speramus)
in
quas
angustias
sis
nos
compulsurus:
ut
aut
officio
aut
muneri
nobis
a
Deo
per
eius
filium
dato
deesse
cogamur,
cummaximo
ecclesiae
detrimento
:
aut
iterum
severius
[pag.
40]
agere,
quam
vel
consuetudo
nostra,
vel
natura,
vel
voluntas
ferant.
Quanquam
in
officio
quidem
deesse,
in
tanto
ecclesiae
*)
discrimine,
nec
debemus
prorsus,
nec
volumus,
quantum
per
eius
gratiam,
cuius
vices,
licet
indigni,
in
terris
gerimus,
de
nobis
polliceri
possumus.
Insidet
enim
in
animo,
et
ob
oculos
nobis
obversatur
illud
idem,
de
quo
principio
diximus,
divinae
severitatis
in
Heli
sacerdotem
exemplum:
quem
non
ob
id
quidem
damnatum
legimus,
quod
in
filiis
corripiendis
prorsus
abstinuerit.
Corripuisse
enim
eos
satis
constat
ex
scriptura,
sed
quod
in
corripiendo,
ut
inquit
divus
Hieronymus,
lenitate
patris,
non
autoritate
pontificis
agebat.
Nos
lenitate
patris,
integris
prope
adhuc
rebus,
usi
sumus,
quibus
ex
edicti
forma
transactis,
quod
Deus
avertat,
in
Heli
exemplo
[pag.
41]
satis
video,
in
quam
nos
necessitatem
sis
adducturus.
Quare
tecum
considera,
Caesar,
quid
te
magis
deceat,
quid
ad
tuum
in
primis
officium
erga
Deum
et
ecclesiam
magis
pertineat,
quid
honori
et
rebus
tuis
magis
expediat
An
ut
brachium
nostrae
severitati,
in
iis
quae
ad
unitatem
ecclesiae
pertinent,
praebeas,
an
potius
illis
faveas,
qui
hanc
semel
ruptam
in
plures
adhuc
partes
scindere
miserabiliter
laborant
et
optant.
Deus
pacis,
pro
immensa
misericordia
sua,
tuam
Maiestatem
ab
iniquorum
consiliis
liberet,
ac
pacis
consilia
in
tuo
corde
confirmet,
ut
unanimes
uno
ore
honorificemus
Deum
patrem
per
Iesum
Christum,
est,
quam
effrenata
luxuria
diffluant
hodie
episcopi,
abbates,
et
qui
ordine
sequuntur.
Audirent
principes
opulentiam
istam,
quae
hodie
tam
perdite
dilapidatur,
pauperum
esse
patrimonium.
Quis
non
insurgeret
adversus
eos,
si
non
ipsi
priores
occuparent,
in
ordinem
se
cogendo?
Audirent
ex
antiquis
canonibus,
qualis
sit
et
ad
quos
pertineat
dispensatio.
Diaconiam
illam
veterem
omnes
requirerent.
Audirent,
neminem
esse
ex
ecclesiae
proventu
alendum,
nisi
qui
functioni
suae
satisfacit.
Clamarent
abigendos
igitur
esse
omnes
otiosos
ventres.
Et
quotusquisque
ex
tot
legionibus
maneret?
Quis
hodie
episcopus
officio
fungitur,
imo
fungi
se
simulat?
Quis
parochus?
Nam
canonici
et
alii
ad
veterem
presbyterii
formam
revocarentur.
Neque
alias
tantum
ecclesias
pervagaretur
profana
ista,
hoc
est,
laica,
ut
loquuntur,
correctio,
sed
ad
ipsam
romanam
sedem
hactenus
inaccessam
pertingeret.
Porro
quid
aliud
hoc
esset,
quam
coelum
terrae
miscere?
Indignum
[pag.
83]
vero
facinus,
ut
Deo
terreno
dicantur
vivendi
leges,
ut
eius
mensae
sumptus
praescribantur,
exigatur
annuatim
ab
eo
ratio.
Neque
id
modo,
sed
quae
aliis
vel
per
vim
iniustam
rapuit,
vel
fraude
furatus
est,
ab
eo
extorqueantur.
Quin
etiam,
et
quae
imperio
pridem
ablata
quasi
iure
possidet,
restituere:
denique
rapinas
omnes,
quas
ingurgitavit
iam
tot
annis,
evomere
cogatur.
Quod
si
qua
maior
urgeret
necessitas,
concedi
id
forte
posset.
At
nunc
cur
invaderent
principes
alienum
munus,
quum
tam
aequa
alioqui
ratio
hic
a
Frenesio
praescribatur?
Quis
|