6:285
DE
LIBERO
ARBITRIO.
quasi
parta
victoria,
exsultat
Pighius.
Ego
autem
de
praesenti
nostro
statu
intelligenda
haec
verba
nego
:
sed
qualis
prima
sua
origine
factus
fuerit
homo
tantum
ostendere.
Disertis
verbis
explicat,
qualis
creatus
fuerit
homo:
corruptionem
quae
lapsum
consequuta
[pag.
73
J
est,
non
commemorat:
sed
tantum
quum
malitiae
causam
assignare
vult,
sic
loquitur
Unde
malus
homo?
ex
propria
ipsius
voluntate.
Unde
malus
diabolus?
ex
eadem
causa.
Nam
et
ipse
per
se
liberam
habet
vitam,
et
liberum
arbitrium
in
se
situm,
aut
manendi
cum
Deo,
aut
se
ab
eo
alienandi.
Quid
nunc
iudicandum
est?
An
ipsum
latebat,
quale
et
quantum
vulnus
naturae
nostrae
ex
peccato
inflictum
esset?
At
se
ipse
alibi
ab
hac
suspicione
liberat,
dum
humani
generis
miseriam
his
paucis
quidem,
sed
minime
tamen
obscuris
verbis
attingit:
Salutis
quidem
debiles,
liberationis
vero
indigent,
qui
in
captivitate
detinentur.
Qui
igitur
sub
morte
positus
est,
sciens
quod
unus
est
qui
liberat,
et
unus
qui
servat,
In
te,
inquit,
speravi.
Serva
me
a
debilitate,
libera
a
captivitate.
Qui
debilem
et
captivum
hominem
facit,
et
eo
quidem
servitutis
genere
detineri
pronunciat,
unde
a
solo
Deo,
non
a
se
ipso
liberetur,
quantum
de
priore
illa
conditione
detrahit?
Sed
in
hac
quoque
captivitate
libero
arbitrio
multum
concedit.
Audiamus
quantum
illud
sit.
Qui
in
verbo
Dei
eruditi
non
sunt,
hi
frustra
inflati
per
liberum
arbitrium
peccati
insultus
abolere
se
posse
confidunt,
quum
per
solum
crucis
mysterium
peccatum
aboleatur.
Nam
quod
in
hominis
potestate
situm
est
liberum
arbitrium,
in
eligendo,
aut
non
eligendo,
ut
diabolo
resistat,
situm
est,
non
in
eo,
quod
possit
robur
habere
contra
affectus.
Et
paulo
post:
Nisi
enim
per
potentius
auxilium
ab
ignitis
adversarii
iaculis
liberati,
recepti
fuerimus
in
adoptionem,
frustra
omnia
molimur,
velut
procul
a
potentia
crucis.
Si
diligenter
omnia
expendas,
non
aliud
homini
relinquit,
quam
in
eligendo
iudicium,
quod
et
penitus
sit
inefficax,
et
ad
vincendas
cupiditates
nihil
per
se
valeat.
Tametsi
autem
non
omnia,
quae
dicenda
fuerant,
hic
dicit,
quantum
tamen
a
magnifica
illa
libertatis
praedicatione
declinet,
videre
licet.
In
altero
loco
nihil
animadverto,
quod
nobis
vel
minimum
adversetur,
[pag.
74]
Partem
animae
rationalem
potestatis
nostrae
esse
docet.
Terum
ut
ego
taceam,
satis
perspicuum
est
illic
animae
naturam
in
sua
integritate
considerari:
sicut
in
definitionibus
dandis
fieri
solet.
Nos
quoque,
quum
de
anima
disputatio
est,
primum
eius
partes
in
medium
statuimus,
mentem
ac
voluntatem,
et
mentib
quidem
officium
esse
docemus,
praeire
voluntati,
eamque
gubernare:
unde
et
nomen
habet
ἡγεμονικὸν:
voluntatem
porro
tunc
bene
habere
dicimus,
quum
se
cupiditatibus
huc
illuc
distrahendam
non
exponit,
sed
mentis
imperium
auscultat:
totum
|