10.1:285
PRO
FALLESIO.
quam
deiectus
fuerim,
quum
integra
esset
vis
morbi.
Nec
certe
existimo,
voluisse
te,
Caesar,
ut
certo
nihilominus
vitae
meae
periculo
discederem
Argentorato.
Quinimo
mihi
persuasi,
aequo
te
animo
tulisse,
quod
hic
haererem
in
loco,
cui
me
morbus
ita
affixerat,
ut
me
nullo
modo
dare
in
viam
possem.
Saltem
illud
certum
et
perspicuum
est,
nulla
me
vel
contemptione
vel
rebellione
laesisse
tuam
maiestatem:
quemadmodum
tamen
curia
tua
Machliniensis
statuit,
quia
hinc
abscedere
differrem,
me
contumaciae
esse
damnandum.
Certe
ubi
facultas
deest,
de
voluntate
iudicari
non
potest.
Constat
autem
ab
eo
tempore,
non
potuisse
me,
nisi
magno
meo
malo,
ne
domo
quidem
mea
pedem
movere.
Superest
tertium
de
illa
quam
imperaras
purgatione
caput:
quod
et
praecipuum
est
(ex
eo
enim
omnia
reliqua
dependent)
et
postrema
pars
erit
huiusce
meae
defensionis.
Quod
ad
superiora
illa
crimina,
quorum
obiter
hactenus
mentionem
feci,
non
omnino
coram
te,
Caesar,
obiiciuntur.
Et
certe
vaniora
[pag.
30]
sunt,
quam
ut
speret
quisquam
iis
te
fidem
habiturum.
Sed
quae
tuam
maiestatem
adversum
me
irritare
potuit,
una
est
offensa:
quod
male
suspiceris
de
mea
religione.
Porro
non
ignoras,
Caesar,
me
per
eundem
illum
virum,
quem
miseras,
hac
quoque
in
re
satisfacere
tibi
conatum.
Misi
enim
quandam
brevem
meae
fidei
confessionem,
in
qua
nihil
astute
finxi:
sed
quod
animo
inclusum
habebam,
ore
sum
confessus.
Neque
tamen
pluribus
verbis
explicui
singula
capita,
quia
nec
id
opus
fore
putabam.
Sed
nihil
illa
continet,
quod
cum
vera
doctrina
christiana
plane
non
consentiat:
ut
testis
mihi
esse
possit,
illud
mihi
cordi
et
curae
esse,
ut
Deum
pura
simplicitate
iuxta
eius
verbum
colam.
Atqui
curia
tua
Machliniensis,
Caesar,
eo
nomine
pronunciavit,
descivisse
me
a
fide
christiana.
Equidem
non
ea
stulta
ambitione
ducor,
ut
literatus
videri
affectem.
Sed
non
possum
tamen
non
mirari,
quid
tandem
in
illa
mea
confessione,
quod
ita
damnaret,
legerit.
Nihil
enim
continet,
quod
non
omnes
et
prophetae,
et
apostoli,
et
martyres
semper
confessi
sint.
Nisi
si
forte
illud
non
ferat,
quod
errores
eos
non
amplectar,
quos
omnino
reiicere
cogor,
siquidem
Deo
reclamare
nolim.
At
quae
tandem
haec
[pag.
31]
causa,
cur
ita
graviter
damnent
repudientque
doctrinam,
quae
mihi
cum
omnibus
piis,
et
universa
Dei
ecclesia
communis
est?
Quod
ad
te
attinet,
Caesar,
equidem
spero
aequiore
animo
acceptam
esse.
Sed
quia
non
omnino
hic
certus
esse
possum,
hicque
mihi
statutum
est,
omnes
causae
meae
partes
sine
ulla
dissimulatione
exponere:
nec
debeo,
nec
possum,
summum
hoc
praecipuumque
caput
omittere.
Illud
vero
a
te,
Caesar,
supplex
peto,
ut
quum
nihil
hic
agam
malitiose,
nihil
arroganter,
nihil
hypocritice:
dicentem
me
ferat
et
audiat
tua
maiestas,
donec
breviter
explicuero,
|