1:285
CAP.
I.
DE
COGNITIONE
DEI.
A4;
B4;
C
4.]
reformidant.
Itaque
ne
ubique
videantur
maiestatis
eius
contemptores,
qualicunque
religionis
specie
defunguntur;
interim
tamen
non
desinunt
omni
vitiorum
genere
se
conspurcare
et
flagitia
flagitiis
copulare,
donec
sanctam
Domini
legem
omni
ex
parte
violarint,
et
universam
eius
iustitiam
dissiparint;
vel
certe
non
ita
retinentur
simulato
illo
Dei
timore,
quin
suaviter
in
peccatis
suis
acquiescant,
et
sibi
blandiantur,
et
carnis
suae
intemperantiae
indulgere
malint,
quam
spiritus
sancti
fraeno
eam
cohibere.
Sed
quando
inanis
ea
est
et
mendax
religionis
umbra,
vix
etiam
digna
quae
umbra
nominetur,
paucis
expediendum
est
qualis
sit
illa
singularis,
quae
solis
fidelium
pectoribus
instillatur,
Dei
notitia;
qualis
etiam,
qui
inde
consequitur,
pietatis
affectus.
9.
Initio
pia
mens
Deum
non
quemlibet
sibi
somniat,
sed
unicum
et
verum
duntaxat
intuetur;
neque
illi
quodcunque
visum
fuerit
affingit,
sed
talem
habere
contenta
est,
qualem
se
manifestat:
summa
diligentia
semper
cavens,
ne
audaci
temeritate
extra
eius
voluntatem
egrediatur.
Ita
cognitum,
quia
sua
providentia
cuncta
moderari
intelligit,
tutorem
sibi
esse
confidit,
et
protectorem,
ideoque
in
fidem
eius
se
confert.
Quia
intelligit
esse
cuiusvis
boni
sibi
autorem,
si
quid
deest,
si
quid
premit,
mox
se
recipit
in
eius
praesidium,
et
invocato
eius
nomine,
exspectat
dum
opem
ferat.
Quia
bonum
esse
ac
benignum
persuasa
est,
in
eius
clementiam
certa
fiducia
recumbit;
nec
dubitat,
quin
habitura
sit
semper
in
eius
misericordia
paratum
omnibus
suis
malis
remedium.
Quia
dominum
ac
patrem
agnoscit,
dignum
esse
iudicat,
cuius
imperium
in
omnibus
intueatur,
maiestatem
suspiciat,
gloriam
promovendam
curet,
voluntati
obsequatur.
Quia
iustum
esse
iudicem
videt,
qui
sit
in
transgressores
omnes
severe
vindicaturus,
eius
tribunal
semper
in
conspectu
sibi
proponit,
quo
ab
iis
omnibus
retrahatur,
quibus
ira
eius
provocari
potest.
Neque
tamen
iudicii
eius
cogitatione
sic
terretur,
ut
subducere
se
velit,
etiam
si
quod
pateat
effugium:
quin
illum
non
minus
libenter
amplectitur
malorum
ultorem,
quam
remuneratorem
bonorum;
quando
ad
eius
gloriam
pertinere
non
minus
intelligit,
apud
eum
impiis
et
flagitiosis
repositam
esse
poenam,
quam
fidelibus
vitae
aeternae
mercedem.
Praeterea
non
sola
ultionis
formidine
coercetur,
ne
peccet:
sed
quia
Deum
loco
patris
amat
et
reveretur,
loco
domini
honorat,
etiam
si
nulli
essent
inferi,
solam
tamen
eius
offensionem
horret.
En
quid
sit
pura
germanaque
religio
:
nempe
fides,
cum
serio
Dei
timore
coniuncta.
Ut
sub
timoris
nomine,
tum
sincera
eius,
quae
per
legem
praescribitur,
iustitiae
dilectio,
tum
voluntaria
divinae
maiestatis
reverentia
comprehendatur.
10.
Ergo
si
ea
conditione
nati
sumus
omnes,
|