55:284  Dum  pastores  ad  officium  hortari  vult,  tria  potissimum  vitia  notat  quae  plurimum  obesse  solent:  pigritiam  scilicet,  lucri  captandi  cupiditatem,  et  licentiam  dominandi.  Primo  vitio  opponit  alacritatem  aut  voluntarium  studium,  secundo  liberalem  affectum,  tertio  moderationem  ac  modestiam,  qua  se  ipsos  in  ordinem  cogant.  Dicit  ergo  pastores  non  debere  sollicitos  esse  de  grege  Domini,  quantum  necessitas  cogit  duntaxat.  Nam  qui  non  plus  praestare  student  quam  necesse  est,  defunctorie  et  negligenter  ad  opus  se  applicant.  Vult  ergo  quod  agunt,  sponte  ipsos  agere,  ut  sedulo  ad  munus  suum  intenti  sint.  Ut  avaritiam  corrigat,  iubet  ipsos  propenso  affectu  facere  officium.  Quisquis  enim  hunc  finem  non  habuerit  propositum,  ut  se  et  operam  suam  ingenue  et  libenter  ecclesiae  impendat,  non  Christi  minister  erit,  sed  ventris  aut  crumenae  mancipium.  Tertium  vitium,  quod  taxat,  est  dominandi  libido.  Sed  quaeritur  quale  dominationis  genus  intelligat.  Verum  hoc  mihi  ex  opposito  membro  posse  colligi  videtur,  ubi  iubet  ipsos  esse  formam  gregis  vel  exemplar.  Perinde  enim  est  ac  si  diceret,  eos  praeesse  in  hunc  finem,  ut  sanctitate  emineant:  quod  fieri  non  potest,  nisi  se  ac  suam  vitam  modeste  subiiciant  communi  regulae.  Huic  virtuti  opponitur  tyrannica  superbia,  dum  pastor,  se  ipsum  omni  subiectione  eximens,  ecclesiam  servitute  opprimit.  Hoc  pseudoprophetis  Ezechiel  (34,  4)  exprobrat,  quod  austere  dominentur  et  cum  imperio.  Christus  etiam  Pharisaeis  (Matth.  23,  4),  quod  onera  importabilia  populi  humeris  imponant,  quae  ne  digito  quidem  volunt  attingere.  Ergo  non  aliter  corrigi  potest  imperiosus  ille  rigor  quem  mali  pastores  in  ecclesiam  exercent,  nisi  quum  huc  restringitur  eorum  autoritas,  ut  praesint  honesto  vitae  exemplo.  1.  Presbyteros.  Hoc  nomine  pastores  designat,  et  quicunque  ad  ecclesiae  regimen  constituti  erant.  Vocarunt  autem  presbyteros  vel  seniores  honoris  causa,  non  quod  aetate  omnes  essent  senes:  sed  quia  ex  senibus  praecipue  eligebantur.  Senectus  enim  ut  plurimum  et  prudentiae  et  gravitatis  et  experientiae  plus  habet.  Caeterum  quia  interdum  (ut  graeco  proverbio  fertur)  non  est  canities  sapientia,  et  reperiuntur  iuvenes  magis  idonei,  qualis  fuit  Timotheus:  hos  quoque  vocari  presbyteros,  postquam  sunt  in  ordinem  cooptati,  usu  receptum  est.  Quum  Petrus  se  presbyterum  similiter  nominat,  hinc  apparet  commune  fuisse  nomen:  quod  etiam  ex  compluribus  locis  clarius  patet.  Porro  hoc  titul.o  authoritatem  sibi  conciliat:  ac  si  diceret  se  iure  suo  monere  pastores,  quia  unus  sit  ex  ipsis  :  debet  enim  mutua  haec  libertas  inter  collegas  esse.  Quod  si  ius  primatus  habuisset,  poterat  illud  obtendere:  idque  ad  praesentem  causam  aptius  fuisset.  Verum  quamvis  apostolus  esset,  sciebat  tamen  minime  de-